Epifaniczny tom 1 – rozdział 2 – str. 37
Boskie Przymioty Istoty
widzialne bywają, to jest ona wieczna jego moc i bóstwo” (Rzym.1:20); „królowi wieków nieśmiertelnemu” (1Tym. 1:17); „Święty, święty, święty Pan, Bóg wszechmogący, który był i jest i przyjść ma … żyjący na wieki wieków” (Obj. 4:8,9); „Panie, któryś jest i któryś był” (Obj. 16:5). Tak więc widzimy, iż Pismo Święte naucza, że Bóg jest wieczny – bez początku i bez końca. Daje Mu to ogrom czasu na zamanifestowanie Swego charakteru i dzieł w całym wszechświecie. Zaprawdę jest to wzniosła cecha w Bogu jako istocie. Z pewnością wymaga ona naszej oceny, uwielbienia, adoracji i czci.
Samowystarczalność to kolejny przymiot Boskiej istoty w pewnym sensie związany z Jego samoegzystencją. Przez samowystarczalność Boga rozumiemy Jego niezależność od każdej osoby, rzeczy czy stanu w Jego stałym istnieniu, szczęściu i dobrym samopoczuciu. Bóg nie jest zależny od niczego, natomiast stała egzystencja wszystkiego, co istnieje, jest zależna od Niego. Nie potrzebuje On niczego do podtrzymania Swej egzystencji. Byłby szczęśliwy i miałby się dobrze, gdyby nigdy nikogo ani niczego nie stworzył. Jest On zatem wystarczalny w Sobie oraz Swoim istnieniu, szczęściu i dobrym samopoczuciu. Powodem, dla którego podjął stwarzanie, nie była Jego potrzeba stwarzania, lecz pragnienie błogosławienia stworzeń. Tak więc powodem stworzenia przez Niego dzieł było Jego upodobanie w udzielaniu błogosławieństw, a nie potrzeba towarzystwa innych. Święty Paweł daje świadectwo o tym elemencie Boskiej istoty: „Ani rękoma ludzkimi chwalony [obsługiwany, obdarzany powodzeniem] bywa, jakoby czego potrzebował, ponieważ on daje wszystkim żywot, i oddech, i wszystko” (Dz.Ap. 17:25). Jego niezależność od człowieka jest wyrażona w cytowanym już wersecie, który ponownie przytoczymy z powodu jego stosowności: „Jeśli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko niemu? (…) Jeśli byś był sprawiedliwym, cóż mu dasz? Albo cóż weźmie z ręki twojej? Człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja