Epifaniczny tom 1 – rozdział 3 – str. 118
Elementy składowe i wyższe pierwszorzędne łaski charakteru Boga
Syna z najwyższej po Bogu natury do najniższej natury moralnie wolnych jednostek – człowieka. Zaproponowała ona, by miłość dokonała największej z możliwych ofiar, by w tym stanie poniżenia Jego Syn został oddany na najbardziej haniebną i bolesną śmierć. Jakże cudowną jest myśli, że Boska miłość zdobyła się na taką ofiarę. Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że oddał Swego jednorodzonego Syna [na poniżenie do najniższej natury wolnych jednostek oraz na śmierć w największej hańbie i dotkliwym bólu], by każdy, kto uwierzy w Niego, nie zginął, lecz otrzymał wieczne życie. Boska miłość odczuwała to poniżenie, hańbę, ból i śmierć Swego Syna bardziej niż Sam Syn, tak jak w odpowiednim typie Abraham odczuwał większy smutek z ofiarowania Izaaka niż sam Izaak. Jednak Boska miłość zwyciężyła. Dokonała najwyższej ofiary, i to w tym celu, by grzech, błąd i śmierć zostały zniszczone, a na wieki zapanowały sprawiedliwość, prawda i życie. Tak więc Jego upodobanie w dobrych zasadach i osobach, Jego sympatia dla przyszłych wybrańców i współczucie dla świata umożliwiły Mu złożenie największej ofiary wszechczasów.
Taką jest, ogólnie mówiąc, ofiara miłości. Jednak w jej obszernych rozwidleniach znajdują się różne zarysy miłości bezinteresownej. Nie tylko miłość do świata pobudzała Boga do złożenia w ofierze Syna, lecz także miłość do Syna miała istotny wpływ na to, że doszło do Jego oddania. W okolicznościach tego wydarzenia dostrzegał On możliwość wywyższenia Syna w charakterze, naturze i urzędzie. Dostrzegał, że szczera współpraca Syna w tej ofierze rozwinie w Nim jeszcze piękniejszy i silniejszy charakter od tego, jaki posiadał. To pragnienie rozwinięcia w Synu tak ulepszonego charakteru było radością dla Boga w Jego miłości szerzenia dobrych zasad. Nie powinniśmy sądzić, że w przedludzkim czy też ludzkim charakterze Syna było coś niedoskonałego, ponieważ nie miał on żadnej skazy. Jednak charakter przedludzkiego