Epifaniczny tom 1 – rozdział 3 – str. 96
Elementy składowe i wyższe pierwszorzędne łaski charakteru Boga
Dawca ma pełne prawo odebrać tak zastrzeżony dar. Ponieważ odbiera go dla dobra wszystkich zainteresowanych, sprawiedliwe jest skazanie nieposłusznych na śmierć – wycofanie tak uwarunkowanego daru. Dowodzi to słuszności Boskiej sprawiedliwości w takim wyroku.
Sprawiedliwość zachowana jest także w dozwoleniu na to, by drogą dziedziczności na rodzaj Adama przeszło jego potępienie (Rzym. 5:12,15-19). Z powodu grzechu Adam utracił prawo do życia i związane z nim prawa życiowe. Nie posiadając ich już, nie mógł przekazać ich swym potomkom. Swoim dzieciom nie mógł przekazać tego, co utracił – praw życiowych i prawa do życia. To, że Boska sprawiedliwość nie uczyniła im przez to żadnej krzywdy oczywiste jest na podstawie faktu, że nie jest On zobowiązany udzielać doskonałości, bezgrzeszności i szczęścia temu, co jest niedoskonałe i grzeszne, ponieważ sprawiedliwość zobowiązuje Go do udzielenia doskonałości tylko doskonale bezgrzesznym i prawym istotom. Co więcej, nie są one bezpośrednim stworzeniem Boga, lecz potomstwem grzesznego Adama, a zatem to nie Bóg je stworzył. Ponadto, nie mają prawa skarżyć się na niesprawiedliwość z powodu przyjścia na świat jako niedoskonałe, grzeszne i skazane przez Adama na śmierć jednostki. Gdyby bowiem znajdowały się na jego miejscu, zrobiłyby to, co zrobił on. Ponieważ w dozwoleniu zła otrzymują pewne korzyści, których nie otrzymałyby, gdyby były próbowane i skazane indywidualnie (np. przeciętnie cierpią o wiele mniej niż cierpiałyby, gdyby bezpośrednio utraciły prawa życiowe i prawo do życia, tak jak doskonały Adam cierpiał bardziej niż my znajdujący się pod przekleństwem), żadna niesprawiedliwość nie spotyka rodzaju ludzkiego z powodu potępienia w Adamie. Tak więc przekazywana dziedzicznie kara śmierci nie jest żadną niesprawiedliwością wobec człowieka. Gdyby jednak karą tą były wieczne męki, jak nauczają wyznania ciemnych wieków, wymierzenie surowszej kary za grzech niż wymagała tego sprawiedliwość byłoby naruszeniem sprawiedliwości. Tak więc Boska kara jest sprawiedliwa w odniesieniu do całego rodzaju.