Epifaniczny tom 1 – rozdział 4 – str. 151
Niższe pierwszorzędne Łaski Boskiego Charakteru
władzą i wpływem królestwa szatana (Kol. 1:12,13). Uwalnianie ich spod władzy ciemności ma w sobie coś z ataku na królestwo szatana. Jest to widoczne w powołaniu Abrahama, Izaaka, Jakuba, wyprowadzeniu Izraela z Egiptu i Babilonu oraz wezwaniu Kościoła Ewangelii z judaizmu, pogaństwa i babilońskiego sekciarstwa. Tym pomocniczym atakom na królestwo szatana towarzyszyła ze strony Jehowy wszelka agresywność niezbędna do zrealizowania Jego stosownych celów. W odpowiednim czasie uzupełni On liczbę członków brakujących w tych klasach, używając do tego wszelkiej niezbędnej agresywności. Agresywność ta polega na pobudzaniu Jego sług pod zwierzchnictwem Chrystusa do dokonywania tego dzieła wyboru, na opatrznościowym torowaniu drogi dla ich pracy oraz usuwaniu lub neutralizowaniu wszelkich przeszkód dla tej pracy ze strony bezbożnych aniołów i ludzi. Przeciwstawianie, ograniczanie i osłabianie papiestwa, począwszy od 1295 roku, jest przykładem Boskiej agresywności pod tym względem.
Agresywność Jehowy w atakowaniu królestwa szatana stała się zdecydowanie bardziej intensywna po roku 1874, ponieważ począwszy od tego czasu, nie tylko w dalszym ciągu agresywnie ograniczał i osłabiał je w stopniu niezbędnym dla zakończenia dzieła wyboru, lecz przystąpił także do wzmożonego ataku na szatana, co za jakiś czas doprowadzi do jego wiecznego unicestwienia. Atak ten rozpoczął się od użycia przez Pana odpowiednich narzędzi w podawaniu coraz większej ilości ogólnoświatowych prawd świeckich, szczególnie naukowych, historycznych, socjologicznych, politycznych i finansowych – oraz prawd religijnych, szczególnie wyborczych i dotyczących wolnej łaski, w przeciwieństwie do świeckich i religijnych błędów oraz zła jako podstaw królestwa szatana. Poprzez te ataki Bóg potężnie potrząsnął podstawami politycznymi, arystokratycznymi, kościelnymi i społecznymi. Dokonał tym także czegoś więcej – rozdzielił poddanych