Epifaniczny tom 1 – rozdział 4 – str. 194
Niższe pierwszorzędne Łaski Boskiego Charakteru
w którym miłują te rzeczy, które miłuje Bóg. Co więcej, pobudzając wrażliwych na zainteresowanie się prawdą i sprawiedliwością, tworzy w nich te same zainteresowania, jakie Sam posiada. Umożliwiając im trwanie w oddaniu dla prawdy i sprawiedliwości, czyni ich także godnymi zaufania, i w ten sposób przywraca Swe zaufanie do ich uczciwości. W takim przywracaniu przyjaźni biorą oczywiście udział tylko ci, którzy Mu ufają, co jest widoczne w przypadku Abrahama oraz tych, którzy idą jego śladami. Uprzejmość, jaką Bóg im okazuje, usuwa z nich wszelką nieuprzejmość wobec Boga i napełnia ich uprzejmością wobec Niego. Jego stała dobroć dla nich pobudza ich do czynienia Mu dobra w znaczeniu wspierania Jego sprawy. Społeczność z nimi pobudza ich do jej odwzajemnienia. W ten sposób między Bogiem a tymi, którzy na to reagują, przywracany jest każdy składnik przyjaźni.
Opis przywracania przyjaźni między Bogiem a człowiekiem pokazuje, że przyjaźń jako zaleta występująca między Bogiem a człowiekiem składa się z następujących rzeczy: wspólnych myśli, wspólnych uczuć, wspólnych interesów, wspólnego zaufania, wspólnej uprzejmości, wspólnej użyteczności i wspólnego towarzystwa. Z przywróconymi do jedności ludźmi Bóg dzieli każdą z tych rzeczy. Możemy powiedzieć, że pragnie On tych rzeczy – nie w znaczeniu, że potrzebuje ich dla Swego istnienia, lecz dla przyjemności, jaką daje Mu udzielanie innym błogosławieństw zawartych w tych rzeczach. Nie powinniśmy uważać, że Bóg nie poradziłby sobie bez wchodzenia w przyjaźń z nami, że potrzebuje nas lub tego, co my możemy Mu dać. W Swej sympatii z czystej życzliwości czyni to, czego my potrzebujemy w przywróconej przyjaźni z Nim. Cieszy się z tak przywróconej przyjaźni dlatego, że błogosławi, podnosi i uszlachetnia nas ona. Jego radością jest bowiem czynienie dobra innym. Tak więc Jego przyjaźń jest najszlachetniejszą z możliwych,