Epifaniczny tom 1 – rozdział 6 – str. 331
Trzeciorzędne Łaski Charakteru Boga
120 lat stawiać czoło szyderstwom przedpotopowych ludzi, Abraham opuścić rodzinny kraj, rodzinę i ofiarować Izaaka, Józef znosić swe nieszczęścia, Mojżesz przeżyć spotkanie z Tym, który jest niewidzialny, jak również dokonać ciężkiej pracy wyprowadzenia Izraela z Egiptu do Kanaanu, Jozue podbić Kanaan, Gedeon pokonać Madianitów, Amalekitów i dzieci wschodu, Jefte obalić Amona i Efraima, Samgar i Samson zabić Filistynów, Dawid wyzwolić Izraela od jego wrogów, Jozafat rozproszyć etiopskie zastępy przy pomocy świątynnej muzyki, Ezechiasz uzyskać wyzwolenie od Asyryjczyków, Mesach, Sadrach i Abednego zagasić gorąco ognistego pieca, a Daniel zamknąć paszczę lwów? W jaki inny sposób nasz Pan mógłby stawić czoła Getsemane, Gabbata, Golgocie i grobowi, apostołowie swym trudom, znojom, cierpieniom i śmierci, wyznawcy okrutnym przesłuchaniom oprawców, męczennicy torturom i śmierci, pojedynczy świadkowie ciemnych wieków papieskim przeciwnikom? W jaki inny sposób reformatorzy mogliby podejmować walkę i pokonywać najzdolniejszych obrońców Rzymu, żniwiarze wykonywać prace żęcia, a święci z okresu Epifanii znosić zerwanie najczulszych więzów wśród wszelkiego rodzaju zafałszowań i nieporozumień? Słowem, jak ktokolwiek z czterech klas wybranego Nasienia mógłby dokonać i wypełnić choćby częściowo świadome poświęcenie, które oznacza śmierć dla swego człowieczeństwa – gdyby nie posiadali pełnego zaufania do wierności Boga wobec prawdy, sprawiedliwości, Jego przymierzy, obietnic i ludu? W jaki sposób ktokolwiek z nich mógłby wiernie aż do śmierci wykonać swe poświęcenie wśród najsroższych prób, pokus i trudności – gdyby mocno nie ufał wierności Boga? Byłoby to niemożliwe. W najbardziej dramatycznych doświadczeniach świadomie i z ufnością wchodzili oni w stan zagrożenia śmiercią, a pokój Boży panował w ich sercu i umyśle, dając im pełne zapewnienie, że Bóg jest wierny wobec nich jako należących do Niego.