Epifaniczny tom 1 – rozdział 7 – str. 367
Fałszywe poglądy niewiary na temat Boga
hemera (dzień) są używane w Biblii na oznaczenie różnych okresów czasu: okresu 12 godzin (Jan 11:9), 24 godzin (4 Moj. 13:25), 40 lat (Psalm 95:9,10), 1845 lat, tzn. Wieku Żydowskiego od śmierci Jakuba do śmierci Jezusa (Rzym. 10:20), Wieku Ewangelii, który trwa ponad 1900 lat (2Kor. 6:2; Żyd. 3:14), Wieku Tysiąclecia – 1000 lat (Izaj. 11:10; 25:9) oraz całego okresu twórczego (1Moj. 2:4). W codziennym języku często używamy słowa dzień na oznaczenie okresów wielu lat, np. dni Cezara, Napoleona, Waszyngtona, Lincolna i innych. Widzimy więc, że Biblia używa słowa dzień na oznaczenie okresów i wieków, jak również czasu 12 czy też 24 godzin.
W następujący sposób dowodzimy, że każdy z sześciu twórczych dni był okresem 7000 lat: siódmy dzień, dzień Boskiego odpoczynku, jest okresem 7000 lat. U Żyd. 4:4 św. Paweł mówi, że siódmego dnia Bóg odpoczął od swych twórczych dzieł w odniesieniu do człowieka. W wierszu 5 wykazuje, że Boski odpoczynek trwał nieprzerwanie aż do jego dni. W wierszu 7 dowodzi, że odpoczynek ten obejmuje cały Wiek Ewangelii. Tak więc trwa on aż do naszych dni – już ponad 6000 lat. W czasie Tysiąclecia, w które już wkroczyliśmy, Bóg będzie w dalszym ciągu odpoczywał, ponieważ wtedy Chrystus będzie pracował za Niego z ludzkością. Dopiero przy końcu Tysiąclecia, kiedy podda Sobie wszystkie rzeczy, Syn odda królestwo Bogu. Wtedy skończy się odpoczynek Boga, ponieważ ponownie rozpocznie On pracę z człowiekiem. Tak więc dzień odpoczynku Boga – dzień siódmy – jest okresem 7000 lat. Jednak o tym siódmym dniu odpoczynku mowa jest jako o dniu w takim samym kontekście, jak w przypadku pozostałych sześciu twórczych dni (1Moj. 1:3-2:3). A zatem muszą one być dniami w tym samym znaczeniu co siódmy – każdy długości 7000 lat. Takie okresy zapewniają wystarczającą ilość czasu na wszystkie zmiany, złoża warstw, powstanie skamielin itp., na jakie zwraca nam uwagę np. geologia. Swymi