Epifaniczny tom 1 – rozdział 7 – str. 435
Fałszywe poglądy niewiary na temat Boga
deprawacji (Rzym. 1:21-32; 3:9-19). „Albowiem wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały [doskonałości] Bożej” (Rzym. 3:23). Taka deprawacja czyni nas słabymi pod względem sprawiedliwości (Rzym. 5:6; 8:3). Nasz brak zdolności doskonałego czynienia bardzo obrazowo jest opisany w Rzym. 7:5, 11, 13-15, 18-25. Nasza deprawacja czyni nas skłonnymi do dalszej deprawacji oraz do wrogości i nieposłuszeństwa Bogu, sprawiając, że nie jesteśmy w stanie doskonale Go zadowolić (Rzym. 8:5-8). Deprawacja taka sprawia, że ludzie uważają duchowe rzeczy za głupstwa (1Kor. 2:14). Bez pomocy Boga nie jesteśmy w stanie odpowiednio myśleć o Boskich sprawach, a tym bardziej czynić je (2Kor. 3:5). Niedoskonałe dobre uczynki człowieka nie mogą usprawiedliwić go przed Bogiem z powodu ludzkiej deprawacji (Gal. 3:11, 22). Między duchem a ciałem trwa stały konflikt, ponieważ to drugie jest zdeprawowane i sprawia, że nie jesteśmy w stanie doskonale postępować (Gal. 5:17). Oto skutki ludzkiej deprawacji: „cudzołóstwo, wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, nieprzyjaźń, swary, nienawiść, gniew, spory, niesnaski, kacerstwa, zazdrość, mężobójstwo, pijaństwo, biesiady” (Gal. 5:19-21). Deprawacja ta prowadzi do zaciemnienia zrozumienia, wyobcowania od Boskiego życia, ignorancji na Boską prawdę, zaślepienia serca i splugawienia przez pożądliwości (Efez. 4:18,22). Poddaje ona ludzi mocy ciemności i czyni ich wrogami dobrych uczynków, a miłośnikami złych uczynków (Kol. 1:13,21). Wprowadza w niewolę i sidła szatana (2Tym. 2:26). Czyni ludzi głupimi, nieposłusznymi, ofiarami, niewolnikami zła, złośliwymi, zazdrosnymi, nienawidzącymi i agresywnymi (Tyt. 3:3; Jak. 3:2). Napełnia nas rzeczami obcymi Bogu (1Jana 2:16). Sprawia, że cały świat jest położony w złem (1Jan 5:19). Czyni ludzi duchowo rozbitymi, nieszczęśliwymi, biednymi, ślepymi i nagimi (Obj. 3:17). Te biblijne nauki dowodzą z pewnością, że rodzina ludzka jest upadła – zdeprawowana.