Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 458
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
i zawsze ograniczany przez rzymskie i greckie fatum. Bogowie politeizmu dalecy są też od świętości. Mitologie Greków i Rzymian dosłownie roją się od historii o nieczystości, kazirodztwach, gwałtach, kradzieżach, kłótniach, zazdrości, zawiści, grabieży, morderstwach, kłamstwach, pożądliwości i oczernianiu bogów. Dotyczy to także bogów Indii, Egiptu, Babilonii itp. Wszędzie i w każdym szczególe jest zatem wyraźnie widoczny niższy poziom politeistycznych bogów pod względem przymiotów istoty i charakteru od poziomu zajmowanego przez jedynego Boga Biblii. Fakt ten stawia pojęcie biblijnego Boga na najwyższej pozycji, jako jedynego w swojej klasie, ku zażenowaniu bogów politeizmu. Chrześcijanin nie znajduje w swym Bogu niczego, co wymagałoby usprawiedliwiania, podczas gdy politeizm musi usprawiedliwiać przymioty istoty i charakteru swych bogów, co sprawia, że ich obrońcy ze wstydem zwieszają głowę, gdy w czasie debaty stają twarzą w twarz z apologetami chrześcijańskimi.
Rodzina ludzka początkowo była monoteistyczna – wierzyła i czciła tylko jednego Boga. W całym okresie przedpotopowym nie ma żadnego śladu politeizmu. Mitologie, które powstały po potopie, mówią o rzekomej aktywności politeistycznych bogów w stworzeniu i po stworzeniu świata. Mity te są jednak częściowo wynalazkiem późniejszego wieku, a częściowo wypaczeniem działalności synów Bożych, aniołów którzy kierowali rodzajem ludzkim w czasie pierwszej dyspensacji i którzy stali się ojcami olbrzymów – półbogów politeizmu – przy udziale ludzkich matek (1 Moj.6:2-4). Na twierdzenie niewierzących, ewolucjonistów i wyższych krytyków, którzy utrzymują, że rodzaj ludzki był początkowo politeistyczny, a później stopniowo rozwinął wiarę monoteistyczną, odpowiadamy że większość ludzkości jest wciąż politeistyczna. Wiele lat po potopie tylko jeden naród był monoteistyczny – częściowo z powodu tradycji, a częściowo