Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 518
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
postawie (1 Kor.3:23; 11:3, które to wiersze bardzo dobitnie potwierdzają także niższość Chrystusa od Ojca oraz to, że Ojciec jest Najwyższą Istotą)]; aby [gdy w ten sposób Ojciec i Syn przez Swego Ducha, usposobienie będą w nich, a oni przez swego ducha poświęcenia będą w Nich (1 Jan 5:20; Kol.3:3; 1 Kor.12:12,13)] i oni w nas jedno byli … jako my jedno jesteśmy”. Wersety te dowodzą zatem, że taka sama jedność, jaka panuje między świętymi, panuje między Ojcem a Synem, i odwrotnie. Skoro jednak jedność panująca między świętymi nie jest jednością istoty, lecz serca, umysłu i woli, jedność panująca między Ojcem a Synem również nie jest jednością istoty, lecz serca, umysłu i woli. Ponadto, gdyby Ojciec i Syn byli tylko jedną Istotą, nie mogliby być równocześnie dwiema Istotami składającymi stosowne świadectwo (o czym mówi Jan 8:17,18), ponieważ zakon wymagał co najmniej dwóch różnych istot jako wystarczających świadków do stwierdzenia prawdy. Skoro jednak udzielili Oni wystarczającego świadectwa, muszą być dwiema Istotami. Tak więc ich jedność nie jest jednością istoty, ponieważ są Oni dwiema różnymi Istotami. Musi to być jedność umysłu, serca i woli. A zatem Jan 10:30 nie dowodzi równości Syna z Ojcem; dowodzi on raczej poddania Syna Ojcu, ponieważ Jan 17:21, który wskazuje, że jedność panująca między Nimi związana jest z tym, że Syn znajduje się w Ojcu – oznacza, że Ojciec jest Głową Syna i że Syn jest Jego w takim znaczeniu, w jakim my jesteśmy Chrystusowi – poddani Mu. Musi zatem być On podległy Ojcu (1 Kor.3:23; 11:3), tak jak stanowisko głowy Chrystusa czyni Kościół podległy Chrystusowi (Kol.1:18; Efez.1:22,23; 4:15; 5:23,24 por. z Kol.3:19).
Niekiedy jako drugi rzekomo pośredni dowód trójcy wykorzystywany jest Jan 14:9: „Kto mnie widzi, widzi i Ojca mego”. Osobom, które nie utrzymują, że Ojciec i Syn jest jedną i tą samą osobą (o czym werset ten ani nie mówi,