Epifaniczny tom 1 – rozdział 8 – str. 527
Pogańskie fałszywe poglądy na temat Boga
inni bogowie, którzy nie są jednorodzeni. Dowodzi to zatem, że Jezus nie jest Wszechmogącym Bogiem. Wyjaśnia jednak, że był On jedynym bezpośrednim stworzeniem Boga, ponieważ wszyscy pozostali bogowie i aniołowie zostali stworzeni przez Boga za Jego pośrednictwem (Jan 1:3; Kol. 1:16). Niekiedy wyrażenie z 2Piotra 1:1 tłumaczone w wersji A.V. jako: „ przez sprawiedliwość Boga naszego i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa” jest przez trynitarzy tłumaczone następująco: „sprawiedliwość naszego Boga i Zbawiciela Jezusa Chrystusa”, co według nich ma być dowodem na istnienie trójcy. Liczbowanie biblijne dowodzi jednak, że wersja manuskryptu synajskiego podająca zamiast „Boga” słowo „Pana” jest prawdziwa, co uwalnia nas od kolejnego rzekomego argumentu na poparcie trójcy opartego na tym, że słowo Bóg jest rzekomo użyte w odniesieniu do Jezusa. Wyrażenie „Pana naszego i Zbawiciela” jest w 2 Piotra najczęściej używane na określenie Jezusa – 1:11; 2:20; 3:2, 18. Jako ostatni argument trynitarze przytaczają Rzym. 9:5 jako dowód na to, że Jezus jest Wszechmogącym Bogiem i że w wyniku tego doktryna trójcy jest prawdą. Tłumaczą go następująco: „z których jest Chrystus według ciała, który jest nad wszystkimi, Bóg błogosławiony na wieki. Amen”. Przekład A.R.V. na marginesie podaje naszym zdaniem lepsze tłumaczenie: „z których jest Chrystus według ciała; ten który jest nad wszystkimi, Bóg, niech będzie błogosławiony na wieki. Amen”. Według tego tłumaczenia wiersz ten nie mówi, że to Chrystus jest nad wszystkimi, lecz Ojciec.
Następujące fakty przemawiają za takim właśnie tłumaczeniem: Słowo Amen na końcu zdania sugeruje, że ostatnie zdanie w.5 jest doksologią. Doksologia jest tutaj całkiem na miejscu z uwagi na wielkie łaski, które według apostoła Pawła, jak dowodzi kontekst, stały się udziałem Jego ludu, prowadząc ostatecznie do adwentu Chrystusa, który jest proroctwem powrotu szczególnej łaski do Izraela jako wyniku łask, których dostąpił on wcześniej, wymienionych w w. 4, 5 . Chociaż św. Paweł w swoich pismach niemal nigdy nie stosuje doksologii wobec Chrystusa, a jedynym niewątpliwym przypadkiem jest 1Tym. 6:16,