Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 19
Eliasz – typ i antytyp
miejsce w czasie trzeciego roku suszy, a więc gdzieś między rokiem 1259 a 1619. Ta druga data miała miejsce rok po rozpoczęciu wielkiej wojny między katolickimi i protestanckimi państwami, zwanej wojną trzydziestoletnią z lat 1618-1648. Jeśli będziemy o tym pamiętali, na podstawie Biblii oraz pism naszego drogiego Pastora z łatwością zauważymy, jak bardzo błędne było twierdzenie J.F. Rutherforda z Z ’19, 244, że zabicie przez antytypicznego Eliasza antytypicznych proroków Baala miało miejsce w latach 1917 oraz 1918!
(15) Jak wykazali nasi drodzy bracia Edgarowie, równoległe dyspensacje oraz Piramida wyznaczają czas 50 lat po roku 1259 jako początek reformatorskich działań antytypicznego Eliasza, po ruchu Waldensów. Marsyliusz, odpowiednik Zerubbabela, pierwszy z tej grupy reformatorów, rozpoczął swe reformatorskie dzieło w roku 1309. Jest on pierwszym z antytypicznego Eliasza, do którego „po wielu dniach” (po rozpoczęciu ruchu Waldensów), „w trzecim roku”, 1259-1619 – przyszło polecenie Pana, by wstąpić na scenę działalności reformatorskiej w obecności europejskich świeckich władców, antytypicznego Achaba. Podsumujmy niektóre aspekty historii tego okresu, a antytypy staną się jasne. Czas br. Olsona (1517-1799) dla tego antytypu zaprzecza jego czasowi („około 1799”) dla obudzenia antytypicznego syna wdowy oraz ofiary antytypicznych proroków Baala.
(16) Filip IV Piękny (1285-1314), jeden z najsilniejszych francuskich królów, prowadził spór z papieżem Bonifacym VIII (1294-1303) niemal przez cały czas jego pontyfikatu. W kilku bullach Bonifacy publicznie atakował Filipa, ponieważ ten chciał przywłaszczyć sobie pewne dochody pożądane przez Bonifacego. W swych bullach papież wysuwał najbardziej rozbujałe twierdzenia absolutnej władzy nad kościołem i państwem, twierdząc między innymi, że w sprawach doczesnych władcy podlegają papieżowi, są jego przedstawicielami w urzędzie i dlatego muszą prowadzić sprawy świeckie zgodnie