Epifaniczny tom 3 – rozdział 1 – str. 24
Eliasz – typ i antytyp
praktycznych rezultatów. Każde stronnictwo reformatorskie twierdziło, że jego własny program jest jedynym praktycznym programem. Antytypiczny Eliasz doradzał ludziom, by wybrali między nimi dwoma i ich zasadami (w. 21, 22) na podstawie rezultatów, jako manifestacji Boskiego uznania (w. 23, 24). Antytypiczny Eliasz mógł bezpiecznie to czynić, ponieważ wiedział, że szatan nie będzie chciał reformować swego królestwa. Ludzie na ogół uznawali to za właściwy sposób podjęcia decyzji (w. 24). Każdy cielec reprezentuje człowieczeństwo odpowiednich ofiarujących. Jego ćwiartki przedstawiają poszczególnych uczestników tych dwóch ruchów reformatorskich. Drewno reprezentuje wersety Pisma Świętego i argumenty używane przez każdą ze stron. To, że pod cielca nie podłożono ognia przedstawia, że każda ze stron pozostawiała zamanifestowanie uznania dla swego dzieła, temu kto w rzeczywistości był jej Bogiem – Jehowie lub szatanowi. Antytypiczny Eliasz w naturalny sposób oddał prawo pierwszeństwa w podjęciu próby zreformowania kościoła ogromnej liczbie członków drugiego stronnictwa reformatorskiego (w. 25).
(20) Wersety 26-29. Klerykalne (Baalowe) katolickie stronnictwo reformatorskie przekonało się, że największymi przeszkodami na drodze reformy są papieże oraz kolegium kardynalskie, którzy cały czas utrudniali, a ostatecznie uniemożliwili zupełnie osiągnięcie jakichkolwiek rezultatów. Nie znaczy to jednak, że z wielkim mozołem nie pracowali oni, by je uzyskać, gdyż nigdy w jakiejkolwiek sprawie nie podjęto większych wysiłków. Popierani przez królów i cesarzy, którzy domagali się zwołania trzech soborów powszechnych (w Pizie, 1409-1412, w Konstancji, 1414-1418, oraz w Bazylei, 1431-1449), podjęli oni bardzo zdecydowane wysiłki w kierunku reformy. Nie godząc się jednak na reformę doktryn, organizacji i praktyk Rzymu, a ograniczając swe wysiłki tylko do zreformowania papieskiego absolutyzmu i moralności kościoła w głowie (papieżu) oraz członkach (klerze), opowiadali się oni za ogólnym katolickim systemem klerykalizmu, kultem Baala. W wyniku