Epifaniczny tom 3 – rozdział 2 – str. 115
Ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza
Rutherforda, okrutnych samych w sobie i rażąco zwodniczych, jeśli chodzi o fakty. Na całym świecie ci, którzy wiernie stali w obronie zarządzeń „onego Sługi”, przez tych, którzy zjednoczyli się na wojenny okrzyk „Przewód, Przewód”, byli traktowani w sposób rażąco niesprawiedliwy, wyzuty z miłości i kłamliwy. O tak, antytypiczny Elizeusz bardzo gwałtownie rozdarł swe szaty! Po raz kolejny stwierdzamy, że fakty wyraźnie har monizują z obrazem, jakiego na te doświadczenia udzielił nam Bóg. Szaty reprezentują także władze urzędowe, czego ilustracją są szaty piękna i chwały. Z tego punktu widzenia – drugorzędnego antytypu rozdarcia przez Elizeusza jego szat z góry do dołu – rozumiemy, że antytypiczny Elizeusz całkowicie porzucił swój urząd sługi wobec antytypicznego Eliasza, przygotowując się na przejęcie urzędu rzecznika wobec opinii publicznej.
(66) Piątą czynnością Elizeusza było pochwycenie płaszcza Eliasza, który z niego spadł. Pozwalając J.F. Rutherfordowi na postępowanie według jego sposobu oraz odmawiając wytoczenia procesu, który być może był jedynym środkiem doprowadzenia do porządku kogoś takiego jak on, pięciu członków Zarządu pozwoliło, by „płaszcz” z nich spadł. To znaczy, pozwolili oni, by władze pokazane przez płaszcz wypadły spod ich kontroli i w ten sposób spod kontroli klasy Eliasza, której byli przedstawicielami w używaniu tej władzy. Bracia ci, jako większość Zarządu, byli bowiem tymi, poprzez których Kościół reprezentacyjnie sprawował kontrolę nad pewnymi zasadniczymi częściami płaszcza, to znaczy kontrolę nad ogólną pracą, literaturą prawdy, przedstawicielstwami prawdy oraz finansami na głoszenie prawdy. Na podstawie 1 Król. 19:15,16 widzimy, że upodobaniem Pana było, by to Eliasz namaścił Hazaela, Jehu i Elizeusza. W rzeczywistości jednak Eliasz namaścił tylko tego ostatniego, natomiast Elizeusz namaścił dwóch pozostałych: tego