Epifaniczny tom 3 – rozdział 2 – str. 120
Ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza
krokiem było zerwanie pokoju między Eliaszem a Elizeuszem, stał się faktem. To dzieło rozdzielania postępowało i osiągnęło zasięg ogólnoświatowy przed rozpoczęciem w październiku 1917 roku „wielkiej kampanii”. Zatem „wielka kampania”, która rozpoczęła się w tym czasie, ponad trzy miesiące po rozpoczęciu się rozdzielenia, musi być drugim uderzeniem Jordanu, natomiast pierwsze uderzenie Jordanu musiało dobiec końca jakiś czas przed rozpoczęciem się podziału między tymi dwoma klasami. Zaistniałe fakty wyraźnie potwierdzają więc, że drugim uderzeniem Jordanu była „wielka kampania”. Większość poświęconego ludu Pana zaangażowała się w nią z gorliwością, tak jak „on Sługa” wskazywał, że Wielka Kompania będzie stanowiła w Kościele większość. Z tego powodu była to praca na większą i bardziej zauważalną skalę niż praca pierwszego uderzenia Jordanu. Pod każdym innym względem ustępowała ona jednak pierwszemu uderzeniu, a ustępowałaby jeszcze bardziej, gdyby nie pomoc niektórych z wiernych. Następujący argument także dowodzi, że stronniczy zwolennicy Towarzystwa są antytypicznym Elizeuszem. Ten, kto po rozdzieleniu posiadał płaszcz, był antytypicznym Elizeuszem, ponieważ w typie po rozdzieleniu płaszcz był w posiadaniu Elizeusza. Fakty dowodzą, że początek podziału miał miejsce 27 czerwca 1917 roku, a do października był już w stanie zaawansowanym. Począwszy od tego czasu stronniczy zwolennicy Towarzystwa przez lata posiadali płaszcz, a więc są oni antytypicznym Elizeuszem – członkami Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych. Wynika to z podanego przed chwilą dowodu o wystąpieniu rozdzielenia antytypicznego Eliasza od Elizeusza.
(70) Pytanie zadane przez Elizeusza w czasie uderzania wód („Gdzie jest Pan, Bóg Eliasza?”) w 2Król. 2:12-14 powinno być przetłumaczone następująco: „Gdzie jest Jehowa? Jest On przecież Bogiem Eliasza”. Wierzymy, że w tym sformułowaniu