Epifaniczny tom 3 – rozdział 2 – str. 126
Ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza
dziecko Boże będzie czekało na objawienie sądu Pana, a gdy okoliczności będą wymagały ogłoszenia objawionego sądu Pana, wierny sługa Boży może tego dokonać. Nie zapominajmy bowiem, że w czasie sądu rozpoczynającego się od domu Bożego (1Piotra 4:17, 18) Pan – przez cały okres Paruzji drugiego adwentu Chrystusa – objawiał poświęconych, którzy zachowywali ducha poświęcenia, oraz tych, którzy go tracili, co czynił przez objawianie rady serc oraz wyprowadzanie na światło ukrytych spraw ciemności. W ten sposób objawiał, kto należał do klasy wtórej śmierci. Wśród ludu prawdy byli wodzowie, którzy zgodnie z tym objawieniem przez zaparcie się okupu i swego udziału w ofierze za grzech okazali, że należą do klasy wtórej śmierci. „On Sługa” przy wielu okazjach wymieniał takich z nazwiska, zauważając, iż należą oni do klasy wtórej śmierci. Czyniąc to, nie dokonywał zabronionego sądzenia, ponieważ czekał, aż Pan objawi Swój sąd. Przez ten cały okres (Paruzję) drugiego adwentu Pana objawiał On też różnicę między kościołem nominalnym a prawdziwym. Z tego powodu ogłaszanie, że kościół nominalny i wszyscy jego przedstawiciele przestali być rzecznikiem Boga nie było zabronionym sądzeniem. W uderzeniu Jordanu zabronionym sądzeniem nie było też ogłaszanie sądów z Psalm 145:5-9, ponieważ wymagał tego obowiązek.
(75) Mniej więcej od czasu śmierci „onego Sługi” żyjemy wyłącznie w okresie Epifanii drugiego adwentu. Tak jak w czasie okresu Paruzji Bóg objawiał niepobożnych, klasę wtórej śmierci z 1Piotra 4:18; Psalm 1:1, tak teraz objawia grzeszników z tych wersetów – klasę Wielkiej Kompanii. Przed wyraźnym dokonaniem tego objawienia, grzechem byłoby wskazywanie na kogokolwiek jako członka Wielkiej Kompanii. Zgodnie z tym nasz Pastor wiernie ostrzegał nas, byśmy powstrzymywali się od sądzenia aż do czasu objawienia. Obecnie stało się ono faktem, a ponieważ jest to niezbędne dla ochrony trzody