Epifaniczny tom 3 – rozdział 2 – str. 71
Ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza
„władzy jako Bożego proroka” i widząc jego wypełnienie się, dowiadujemy się, że władza ta składała się z następujących siedmiu elementów: po pierwsze, z Boskiego upoważnienia, tj. namaszczenia Duchem; po drugie, upoważnienia Kościoła, tj. jego upoważnienia do służby i jej narzędzi; po trzecie, samej prawdy; po czwarte, kontroli nad pracą prawdy, którą Kościół sprawował w swym przedstawicielu, „onym Słudze”; po piąte, kontroli nad literaturą prawdy, przez którą posyłane było poselstwo; po szóste, kontroli nad rodzajami służby, tj. pracą kolporterską, pielgrzymską, ochotniczą, z Fotodramą i prasową; i po siódme, kontroli nad finansowymi mechanizmami do prowadzenia pracy. Krótkie zastanowienie przekona nas, że władza Kościoła do występowania jako rzecznik Boga wobec nominalnego Izraela duchowego polegała na tych siedmiu elementach. Sprawa ta jest tak oczywista, że ci, którzy są dobrze zaznajomieni ze Słowem Pana i ruchem Żniwa, nie potrzebują dalszego jej omawiania.
(10) Tak jak symboliczny był płaszcz, tak symboliczne było jego zwinięcie. Reprezentuje ono połączenie i skoncentrowanie tych wszystkich siedmiu elementów do użycia dla danego celu, tj. oznacza, że lud Pana, jako nowe stworzenia, uznając tę służbę i jej narzędzia, miał użyć wszelkich prawd, kontroli nad pracą, literaturą prawdy, dziełami służby i finansowymi mechanizmami niezbędnymi i mającymi zastosowanie do publicznej pracy wynikającej z uderzenia Jordanu. Wyklucza to jednak użycie wszelkich zarysów władz, będących w rękach ludu Pana, niekoniecznych i niemających zastosowania do takiej pracy. W tej sprawie cytujemy z R 5824 kol. 2: „Być może w tym przypadku w płaszczu Eliasza przedstawiona była władza finansowa lub coś innego. Czekamy, by to zrozumieć. Tymczasem próbujemy trzymać mocno w ręku wszystkie gałęzie we wszystkich rodzajach pracy, tak by być gotowymi do uderzenia, gdy nadejdzie właściwy moment”. Z R 5950, kol. 1 ak. 2, cytujemy: „Nie wiemy,