Epifaniczny tom 3 – rozdział 3 – str. 180
Trzy fałszywe poglądy na temat Eliasza i Elizeusza
działali. Jeszcze jedna cecha Wielkiej Kompanii! Elizeusz tak bardzo zażyły i tak bardzo ustępujący synom prorockim (typowi osób niepoświęconych – 2Król. 2:3,5; 6:1-4; 9:1-3; itd.) wskazuje na cechę Wielkiej Kompanii poszukującej niepoświęconych towarzyszy i pozwalającej im w dużym stopniu wpływać na jej działania. Elizeusz błędnie przedstawiający fakty Syryjczykom (2Król. 6:19) jest typem dalszych „plam” Wielkiej Kompanii. 2Król. 6:32 pokazuje, jak Elizeusz potrafił potajemnie źle mówić o swym królu i nakazywać nieposłuszeństwo jego poleceniom, co stanowi kolejne cechy Wielkiej Kompanii. Elizeusz wysyłający jednego z synów prorockich, by namaścił Jehu, i to potajemnie, by ten zbuntował się przeciwko własnemu królowi w jego armii, oraz pozorujący opowiadanie się po stronie rządu, a mimo to wspomagający rewolucjonistów – jest dowodem tchórzostwa i dwulicowości, również cech Wielkiej Kompanii. W końcu fakt, że Joasz (król Izraela i potomek Jehu, będący typem pewnego aspektu socjalistycznego rządu, jaki nastąpi po „trzęsieniu ziemi”) miał tak dobre zdanie o Elizeuszu (2Król. 13:14-19), również wskazuje na światowy sposób myślenia Elizeusza, a więc i na to, że jego antytyp miał być popularny wśród rządzących, co jest niemożliwe dla Maluczkiego Stadka. Dochodzimy zatem do wniosku, że tak jak Wielka Kompania posiada zarówno dobre, jak i złe cechy, tak i dobre i złe cechy Elizeusza czynią z niego odpowiedni typ Wielkiej Kompanii – nie we wszystkich jej aspektach, lecz w jej urzędowych relacjach do nominalnego Izraela duchowego, jako rzecznika Boga wobec niego.
Kolejne błędne rozumowanie omawianego tutaj argumentu jest następujące: uważa on, że cała Wielka Kompania przez całą swą drogę posiada wszystkie wady swych różnych członków. Dla przykładu przytacza on strach jako powszechną cechę Wielkiej Kompanii. Odpowiadamy, że nie cała Wielka Kompania jest szczególnie bojaźliwa. Szczególnie bojaźliwa jest ta jej część, która pozostaje w Babilonie aż do końca, lecz ci, którzy opuścili Babilon w czasie Żniwa (a zwłaszcza ci, choć