Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 330
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
zobrazowany jest w typie, zależy od epizodu. W 2Król. 5 król Izraela oraz król Syrii reprezentują kolejno konserwatyzm i radykalizm w Towarzystwie w roku 1919 i 1920. Chazael, w kontraście do Benhadada II, jest typem rosyjskiego syndykalizmu, w przeciwieństwie do rosyjskiego bolszewizmu (komunizmu). Antytyp Benhadada III odnosi się do radykalizmu, jaki nastanie po armagedonie, ponieważ izraelscy królowie z dynastii Jehu przedstawiają różne fazy konserwatywnego świata pracy w czasie armagedonu i po nim. By zrozumieć odnośne antytypy, musimy mieć w pamięci te różne punkty widzenia. To, że królowie ci są typiczni, oczywiste jest na podstawie faktu, że występują oni w połączeniu z Elizeuszem, potwierdzonym jako prawdziwy typ. Jednym ze sposobów stwierdzenia, czy dana postać jest typiczna, gdy Biblia wyraźnie tak jej nie nazywa, jest bowiem występowanie przez nią w związku z jakimś wyraźnie stwierdzonym typem. Ponieważ Eliasz nazwany jest w Biblii typem (Mal. 4:5,6; Mat. 17:12,13; 11:14 – dosłowne tłumaczenie: On sam jest [jest typem, reprezentuje] Eliaszem, który ma właśnie nadejść) i ponieważ ma on kontakt z Elizeuszem, dowodzi to, że Elizeusz jest typem; a ponieważ Elizeusz wchodzi w kontakt z Jehoramem, Benhadadem, Chazaelem i Jehu, wszyscy oni muszą być typami. Uwagi te przygotowują nas do korzystnego zbadania 2Król. 5.
(2) Naaman (przyjemność, łagodność, co jest aluzją do akceptowania przez jego antytyp radykalizmu) reprezentuje radykalnych polemicznych wodzów zwolenników Towarzystwa jako propagandystów. Byli nimi ci, co do których radykalni zwolennicy Towarzystwa zawsze mogli być pewni, że w sposób polemiczny będą przedstawiać poglądy Towarzystwa przed opinią publiczną, będą przed nią udzielali radykałom w społeczeństwie (socjalistom i komunistom) mniej lub bardziej przychylnego poparcia i pociechy oraz przed tą samą opinią publiczną będą zbyt ostro i zaciekle potępiali państwo, kościół, kapitał i arystokrację, czego przykładem jest potępienie w tomie VII patriotyzmu przez Claytona Woodwortha. Między innymi wodzami tymi byli J.F.R. (który niekiedy był radykałem, kiedy indziej – konserwatystą),