Epifaniczny tom 3 – rozdział 6 – str. 370
Późniejsze niezależne działania Elizeusza
(Achaba) musi być obalony (wytracę), co oznacza każdy rząd w chrześcijaństwie i poza nim. Oświadczył, że dodatkowo Bóg uniemożliwi obronę potomków autokracji każdemu jej orędownikowi, który przy pomocy swych nieczystych błędów splamił teoretyczne władze prawdziwego rządu (tego, który sika na ścianę; [por. polski przekład interlinearny z kodami gramatycznymi, który jako jedyny z polskich przekładów poprawnie oddaje tę myśl następująco: „i wytnę Achabowi moczącego ścianę” – przypis tł.]), a także zwolenników autokracji, którzy są mniej lub bardziej ograniczeni (nie wolni), jak i bardziej lub mniej uprzywilejowani i wolni (wolnych).
(34) Antytypiczny prorok jeszcze bardziej rozwinął swój temat wobec antytypicznego Jehu. Przez Słowo Pana (uczynię; w. 9) oznajmił, że każda pozostałość rządów pochodzących od autokracji zostanie całkowicie wykorzeniona – tak zupełnie wykorzeniona, jak wykorzenione zostały pewne niereformowalnie nikczemne królestwa z minionej historii (dom Jeroboama i dom Baaszy), a antytypiczny Jehu ma być narzędziem dokonania tego dzieła zniszczenia. Następnie, z największym naciskiem podkreślając myśl, że gniew do końca musi być wylany na antytypiczną Izebel, oświadczył on, że gdy kościół nominalny, szczególnie w swej części rzymskokatolickiej, zostanie zniszczony, ludzie posiadający ducha stronniczości (psy; w. 10) pożrą ją. Podkreślał myśl, że unicestwienie dopadnie ją w związku z unią i współpracą kościoła z państwem (na polu w Jezreel), co uczyni ją szczególnie podatną na spustoszenia ze strony ducha stronniczości (psów). Stwierdzili dalej, że nikt nie uczyni jej zaszczytu symbolicznego pogrzebu po jej zniszczeniu. Po ogłoszeniu tego surowego dekretu Boskiej sprawiedliwości przeciwko zepsutemu chrześcijaństwu – zepsutemu w państwie, kościele i arystokracji oraz całkowicie przeznaczonemu na zniszczenie – szybko opuścił on konserwatywny świat pracy. To namaszczanie dobiegło końca do 11 czerwca 1932 roku. Po tym epizodzie antytypiczny Elizeusz zniknął z pola widzenia, jeśli chodzi o czynienie nowych, znaczących