Epifaniczny tom 3 – rozdział 7 – str. 404
Świadectwo piramidy na temat Eliasza i Elizeusza
klasa ta jako klasa została objawiona w czasie podziału w roku 1917. Zanim wyraźnie objawione zostaną wszystkie jednostki należące do Eliasza, musi dojść do wszelkiego rodzaju wstrząsów. Zgodnie z myślą naszego Pastora (R 5950, kol. 1, ak. 2) wierzymy, że będzie to wiadome po tej stronie zasłony, ponieważ rezultatem potrząsania nami będzie indywidualne objawienie wszystkich członków Eliasza. Minie jednak sporo lat, zanim objawione zostaną wszystkie jednostki należące do antytypicznego Eliasza!
9) Odniesiemy się teraz do pewnych ogólnych faktów w celu wyjaśnienia niektórych z powyższych stwierdzeń, a następnie podamy kilka szczegółów uzupełniających naszą interpretację. W rozdziale II przytoczyliśmy już wiele wersetów i faktów dowodzących, że podział ludu Pana, który rozpoczął się w lecie roku 1917, jest antytypem rozdzielenia Eliasza i Elizeusza. W rozdziale tym na wiele sposobów dowiedliśmy, że jednostki, które z oddaniem czyniły siedem rzeczy pokazanych w typie przez siedem czynów Elizeusza (2Król. 2:12-14), są antytypicznym Elizeuszem. W rozdziale tym podkreśliliśmy również, w jaki sposób w wielu przypadkach może dochodzić do wyjątków. Powtarzamy podany już argument jako niezaprzeczalny dowód, że stronniczy zwolennicy Towarzystwa należą do klasy Elizeusza: tak jak przy rozdzielaniu Eliasza i Elizeusza Eliasz stracił płaszcz, a Elizeusz go zdobył i zachował pod swą kontrolą, tak ci, którzy jako klasa po podziale zdobyli i zachowali płaszcz pod swą kontrolą, jako klasa są antytypicznym Elizeuszem. Jednostki należące do antytypicznego Elizeusza siłą i przebiegłością jeszcze wcześniej podporządkowały sobie Towarzystwo, czego symbolem jest kierowanie rydwanem przez jeźdźców. Sam płaszcz niemal całkowicie dostał się w ręce pewnych jednostek należących do antytypicznego Elizeusza, szczególnie jednej z nich – J.F.R., kiedy to między 6 a 8 sierpnia roku 1917 pięciu dyrektorów postanowiło nie podawać do sądu „obecnego kierownictwa”. Czterech dyrektorów zgodziło się opuścić Bethel, a trzech z tych czterech