Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 23
Dz.Ap. 15:14) oraz (2) nadzór nad pracą strofowania świata za grzech, do sprawiedliwości i nauczania o nadchodzącym sądzie (Jana 16:8-11). Do misji naszego Pana nie należało ponoszenie ciężaru klasy wtórej śmierci, ani też nieusprawiedliwionych, szczególnie tych, których usprawiedliwienie wygasło. To zostało Mu narzucone. Na pewno też nie należało do Jego misji dostarczanie sześciu świeckich form umysłowego pokarmu, za którym antytypiczni pożądliwi tak tęsknili. Bóg nie nałożył na niego tego ciężaru, chyba że w sensie przyzwolenia, ale na pewno nie w znaczeniu polecenia. Ciężar ten rozwinął się, można powiedzieć, jako rezultat naturalnego biegu wypadków z tego powodu, że tak wielu z nominalnego ludu Bożego znalazło się wśród prawdziwego ludu Bożego i wskutek tego, że niektórzy z tych drugich stali się całkowicie lub częściowo niewierni. Te fakty pokazują nam, jak uczucia przygnębienia naszego Pana ze względu na ciężar, który nie był częścią Jego misji jako Wodza ludu Bożego, przemawiały do Ojca przez okoliczności, a nie słowa. Uskarżanie się naszego Pana, nawet w sferze uczuć, było prośbą o informację, a nie skargą.
(19) Jednak ktoś może zapytać: czy nasz Pan nie był wszechwiedzący i dlatego nie potrzebował informacji, posiadając całą wiedzę? Biblia wskazuje na to, że On znał wszystkie rzeczy, które były Mu potrzebne do sprawowania stanowiska Namiestnika Bożego (Mat. 28:18). To oznacza, że wie On wszystko o fizycznym wszechświecie dotychczas stworzonym i co najmniej tyle, ile potrzebne jest do kierowania sprawami wiążącymi się z procesem stwarzania nowych wszechświatów i ich formowania. Jednak z wielu powodów Jego wiedza, która jest prawie wszechwiedzą, nie jest nią w pełni. Po pierwsze, Bóg zaprzeczyłby samemu sobie, gdyby stworzył jakąś istotę równą sobie w każdym szczególe, czego moralnie zrobić nie może (2Tym. 2:13), bo to byłoby poddaniem Boskiej supremacji tej istocie, czego On nigdy nie zrobi. Po drugie, w typach, w których Biblia uczy nas, że niektóre osoby przedstawiają naszego Pana, jak np. Mojżesz, Gedeon itd.,