Epifaniczny tom 9 – rozdział 1 – str. 42
umysłowego pokarmu dla antytypicznych pożądliwych ludzi, których żywicielem jest Szatan.
(37) Antytyp tego, że Mojżesz powiedział o tych sprawach ludowi (w. 24.) został wypełniony przez naszego Pana nie słowami, lecz czynami. Powiadomił On antytypicznych Izraelitów przez wydarzenia i pokarm tego przesiewania o tym, że nie podobali się Bogu i że zostali przez Niego poddani pod wpływ straszliwego szaleństwa i ucztowania, jakim były błędy zwalczające Okup i inne błędy z tym związane. Jego postępowanie z 70 było pozytywne i przyczynowe, a nie negatywne i dozwalające, jakim było w przypadku mówienia o powyższych sprawach antytypicznemu ludowi. Jak widzieliśmy powyżej, powołanie pielgrzymów na stanowiska generalnych starszych w Paruzji miało miejsce w czasie żęcia, prawie do jego zakończenia. Być może ostatni z pielgrzymów został mianowany na ten urząd przynajmniej na rok przed zakończeniem żęcia 16 września 1914 r. Mojżesz, zbierając starszych (w. 24.), przedstawia opatrznościowe kierowanie przez Jezusa doświadczeniami prospektywnych pielgrzymów, aby były one pomyślne, gdy rozpoczynali pracę pielgrzymską. Zgromadzenie ich około Przybytku przedstawia ustanowienie przez naszego Pana pielgrzymów na ich urząd generalnych starszych, „drugorzędnych proroków” w całym Kościele. Wyrażenie „siedemdziesiąt mężów [ze – por. UBG] starszych z ludu” wskazuje typicznie, że byli jeszcze inni starsi z ludu, a także, że tych 70 było awansowanych po to, by byli głównymi starszymi ludu, tzn. generalnymi starszymi, starszymi nad wszystkimi, a nie tylko nad kilkoma z ludu. Później następców tych starszych zwano Sanhedrynem, starszymi nad wszystkimi z ludu. Antytypicznie to oznacza, że pielgrzymi byli – ogólnie mówiąc – wybrani spośród tych, którzy już byli lokalnymi starszymi w zborach i zostali awansowani na generalnych starszych, tzn. zostali postanowieni nauczycielami, by usługiwali w każdym ze zborów. Tym sposobem ich służba nie ograniczała się do jednego zboru, tak jak służba lokalnych starszych. Byli oni zatem starszymi Kościoła powszechnego, a nie tylko lokalnego.