Epifaniczny tom 9 – rozdział 4 – str. 255
Żniwo Wieku Ewangelii w typie i antytypie
(5) Mojżesz (w. 3.), mówiąc to ludowi, przedstawia naszego Pana, dającego przez Kościół jako swego Rzecznika antytypiczny nakaz dla antytypicznego Izraela Wieku Ewangelii przy końcu tego wieku. Jak w typie niecałemu cielesnemu Izraelowi nakazano uzbroić się do planowanej wojny, ale tylko pewni wybrani wojownicy mieli się do niej zbroić (Część spośród was, mężowie […], w. 3., BWP), tak też nie wszystkim antytypicznym Izraelitom nakazano, aby się uzbroili do antytypicznej wojny, lecz tylko pewnym wybranym wojownikom spośród nich (Małe Stadko) wydano taki rozkaz. Ten antytypiczny nakaz dotyczył kilku płaszczyzn: (1) kandydatów do udziału w wojnie przychodzących do poznania prawdy Paruzji i jej ducha i (2) ich ćwiczenia się w używaniu prawdy i jej ducha w walce obronnej oraz w ataku podczas wojny z polemistami błędu sprzeciwiającymi się prawdzie (Madian – walka). Ten rozkaz został wykonany przez czyny i był dany przez naszego Pana przez takich sług prawdy, jacy przyprowadzili przez swoje nauki i napomnienia właściwe osoby do prawdy i jej ducha, a później zachęcali je do włożenia zupełnej zbroi Bożej (Efez. 6:10-18; 2 Kor. 6:7; 10:3-5; Rzym. 13:12; 1 Tes. 5:8). Z powyższego widzimy, że wojownicy madiańscy przedstawiają polemistów, którzy bronią błędu, a atakują prawdę. Ci, których dotyczy nasze badanie (w. 2.,3.,7-11), byli głównie, lecz nie wyłącznie, polemistami nominalnego kościoła, ponieważ do tych wojowników madiańskich są zaliczeni wszyscy przesiewacze (mężowie z bronią ku zabijaniu) Paruzji, ci spośród ludu w prawdzie i w nominalnym ludzie Bożym, jak i ci spoza nich, np. niewierzący, spirytyści itd., polemiści. Tak uzbrojone i wyćwiczone Małe Stadko miało w Paruzji pójść na wojnę za prawdę i sprawiedliwość przeciw antytypicznym wojownikom madiańskim (aby szli przeciw Madyjanitom).
(6) W typie cel wojny jest podany w następujący sposób: „aby […] wykonali pomstę Pańską nad nimi” (w. 3.). Ta sama uwaga, jaka została zrobiona powyżej, o hebrajskim słowie nakam (w. 2.)