Epifaniczny tom 9 – rozdział 2 – str. 104
oraz tak zręcznie kieruje okolicznościami przesiewania, by objawić ich jako główne osoby sprzeciwiające się i aby bracia mogli zobaczyć, że oni są w ruchu odłączonym i odrębnym od naszego Pana przemawiającego przez właściwego, urzędującego członka gwiezdnego. Ich oddzielne i odrębne stanowisko jest przedstawione przez odłączenie się Miriam i Aarona od Mojżesza (i przyszli oboje, w. 5.).
(17) W wersetach 6-8 Bóg pokazuje różnicę jaka istniała między zwykłymi prorokami a Mojżeszem. Werset 6. pokazuje przywileje i ograniczenia zwykłych proroków. Bóg mówi, żeby Miriam i Aaron dokładnie zauważyli (słuchajcie teraz słów moich, w. 6.) te przywileje i ograniczenia oraz różnicę, jaka była między nimi a Mojżeszem, ponieważ są one Boską prawdą na ten temat. Antytypicznie, w związku z prawdą na czasie na dany temat, Bóg daje dowód biblijny dotyczący prawdy o przywilejach i ograniczeniach antytypicznych proroków – pielgrzymów, pielgrzymów pomocniczych i niektórych zdolniejszych lokalnych starszych – oraz przywilejach naszego Pana, gdy przemawia przez swoje specjalne usta, oko i rękę. W antytypie Bóg napomniał Miriam i Aarona, aby dokładnie to sobie uświadomili (słuchajcie teraz słów moich), a czynił to przez odpowiednie napomnienia dane przez naszego Pana, który przemawiał przez urzędowych członków gwiezdnych i przez dowody biblijne przez nich podawane. Przywileje zwykłych proroków w Izraelu, którzy byli rzecznikami Pana, były według wersetu 6. dwojakie: (1) Pan mógł się im ukazać w widzeniu i mógł mówić do nich we śnie. To sugeruje, że jest różnica pomiędzy widzeniem a snem w typie i antytypie. Widzenie jest zewnętrznym zjawiskiem, ukazującym się przed fizycznymi oczami proroka. Księga Objawienia jest najlepszym przykładem widzeń, jakie znajdujemy w Biblii. Mieli je wszyscy prorocy.