Epifaniczny tom 9 – rozdział 2 – str. 152
– zhańbioną i zawstydzoną wyłączył z kręgu rodzinnego Izraela, Jego typicznej rodziny, poza Obóz na okres siedmiu dni. To było zarządzenie wydane, by uzdrowić i przebaczyć Miriam, jakie Bóg objawił Mojżeszowi i jakiemu Miriam musiała się podporządkować.
(59) Podczas badania Księgi Ruty (E4, rozdz. 6.) wytłumaczyliśmy antytypiczne plucie dokonane przez Boga za pośrednictwem Jego ludu. Z pewnego punktu widzenia lud Boży był Jego rzecznikiem – Jego ustami (Obj. 3:16; Jana 9:6; zob. komentarz). Ślina z ust Bożych to Słowo Boże – prawda na czasie. Czasami te usta muszą użyć Słowa Bożego, by okazać obrzydzenie Boga i strofować czyniących zło. Gdy one to czynią, Bóg symbolicznie pluje takim w twarz. Przypadki rewolucjonizmu Wielkiej Kompanii i towarzyszące im mniej lub bardziej złe cechy, wspomniane w 2 Tym. 3:1-9, wymienione powyżej, pobudziły Boga do obrzydzenia. Z tego powodu Bóg przez swe Kapłaństwo pluje takim w twarz, strofując ich wielkie zło w nauce i zarządzeniach. Tego symbolicznego plucia Bóg dokonuje przez swoje Kapłaństwo, będące Jego ustami, opierające się rewolucjonizmowi Kozła Azazela. Tym sposobem Bóg, jako Ojciec antytypicznej Miriam, plunął jej w twarz. To antytypiczne plucie odbywało się ustnie i przy pomocy druku, także przez listy od przyjaciół w prawdzie, zapisy kazań itd. W pierwszym przypadku działo się to przez wykłady, badania i rozmowy. W drugim odbywało się i nadal odbywa przez Teraźniejszą Prawdę i Herald Of The Epiphany, a także przez inne kapłańskie dzieła, jak Światłość po ciemności, Przegląd przesiewań Żniwa, broszurę Błędy P7 itd. Przez pierwsze wymienione tu czasopismo, Bóg czynił to głównie względem antytypicznej Miriam wśród ludu w prawdzie, a przez Herald Of The Epiphany przede wszystkim w stosunku do antytypicznej Miriam będącej w kościele nominalnym. Praca ta odbywała się od 25 listopada 1917 r., mając swój początek w sprzeciwie