DWUNASTU SZPIEGÓW
– TYP I ANTYTYP

4 Moj. 13 i 14; 5 Moj. 1:19-46

SZPIEDZY – DELEGOWANIE – SZPIEGOWANIE ZIEMI – RAPORT – REKOMENDACJE – EFEKTY – SKAZANIE NA CZTERDZIEŚCI LAT WĘDROWANIA – PRÓBA WEJŚCIA DO ZIEMI

      Nasze badanie 4 Mojżeszowej doprowadza nas do rozdziałów 13. i 14., którymi teraz się zajmiemy i w związku z tymi rozdziałami będziemy równolegle badali oświadczenia zawarte w 5Moj. 1:19-46. Te rozdziały mówią o dwunastu szpiegach jako osobach, o ich delegowaniu, badaniu ziemi przez nich, raporcie, rekomendacji, ich wpływie na lud, Mojżesza, Aarona, Jozuego, Kaleba i Boga. One także opisują Boskie skazanie ludu na dalsze, czterdziestoletnie wędrowanie po puszczy i fatalną próbę nieposłusznego wejścia do ziemi przez ten lud. Nasz Pastor mówi nam (R3064, s. 5), że cielesny Izrael podczas pierwszego adwentu naszego Pana i podczas Wieku Ewangelii wypełnił w znacznej mierze swój antytyp. W ten sposób uznał, że była również pewna miara antytypu, której cielesny Izrael nie wypełnił, a to dlatego, że podczas swego podróżowania po pustyni do Chanaanu przedstawiał duchowy Izrael podróżujący do Królestwa. Taką myśl On Sługa często podawał, np. w R3060, s. 9, opierając się na Żyd. 3. i 4. W związku z tym był mały i większy antytyp tych rozdziałów, większy antytyp odnosił się do duchowego Izraela w czasie pierwszego adwentu. Skoro Żniwa są równoległe, widzimy, że oprócz zastosowania tej historii do cielesnego i duchowego Izraela w czasie pierwszego adwentu, stosuje się ona również do cielesnego i duchowego Izraela w Żniwie Ewangelii. Punktem wspólnym tych zastosowań do cielesnego i duchowego Izraela w Żniwie Żydowskim jest to, że z każdego z dwunastu pokoleń

poprzednia strona – następna strona