Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 220
lub częściową samowolę tak, jak to czynił od Egiptu aż do Kades Barne. Karał ich także za późniejsze samowole (4 Moj. 11:1-3,4-6,10,33,34; 2 Moj. 32:1-14,25-35). Dlatego po modlitwie naszego Pana, Bóg przebaczył w Paruzji tylko na tyle antytypicznym Izraelitom, by pozwolić pozostać im takimi, lecz wymierzał im surowe kary, przez jakie niektórzy przechodzili w Paruzji, a większość z nich w Epifanii. Widzimy zatem, że przebaczenie było udzielane na podstawie wstawiennictwa naszego Pana i była udzielana tylko taka ilość łaski, jaka nie sprzeciwiała się Boskiej sprawiedliwości. Innymi słowy, nasz Pan wstawiał się u Boga za antytypicznym Izraelem zgodnie z Boską mądrością, sprawiedliwością i miłością, a nie w sprzeczności z mądrością i sprawiedliwością tak, aby miłość nad nimi przeważyła. Bóg tak postępuje nie tylko z nieusprawiedliwionymi, usprawiedliwionymi, Młodocianymi Godnymi i Wielką Kompanią, ale także z Małym Stadkiem, którego częściowa samowola była karana. Powyższej wzmianki o Boskim przebaczeniu dla nieusprawiedliwionych nie należy rozumieć jako sposobu, w jaki Bóg udzielił im usprawiedliwienia z wiary, dzięki czemu nie byliby już dłużej nieusprawiedliwieni, ale oznacza ona, że Bóg im przebaczył do tego stopnia, iż mogą w dalszym ciągu pozostawać w nieusprawiedliwionym Obozie, a tym sposobem nie utracić całej łaski.
(41) Największy zarzut, jaki miało dziesięciu antytypicznych szpiegów oraz inni (kościół nominalny) utracjusze koron, usprawiedliwieni i nieusprawiedliwieni przeciw sferze prawdy, była doktryna o próbie dla niezbawionych ze świata podczas Tysiąclecia – restytucja oferowana wszystkim. Ich hasło przeciw tej nauce brzmiało: druga szansa! Dla nich ten zarzut wydawał się być końcem sporu na ten temat. A był on dla Boga sposobnością, by potwierdzić tę doktrynę przez przysięgę (a wszakże, jako Ja żyję, w. 21.). Bóg dał to potwierdzenie podczas Paruzji przez świadectwo prawdy, odnoszące się do tego tematu, a poparte wieloma wersetami Pisma Świętego, szczególnie Przymierzem Potwierdzonym Przysięgą, do którego nawiązuje przysięga z w. 21. Dlatego przywrócenie posłusznych do ludzkiej doskonałości i świętości,