Epifaniczny tom 9 – rozdział 3 – str. 229
i (c) w małym miniaturowym Wieku Ewangelii (gdzie 25 miesięcy odpowiada stuleciu prawdziwego Wieku Ewangelii). W każdym z tych trzech przypadków prawdziwy Wiek Ewangelii rozpoczyna się wraz z narodzeniem naszego Pana. W każdej z tych trzech miniatur mamy pięć przesiewań (wielkie przesiewanie rewolucjonizmu dzieli się na pięć mniejszych przesiewań rewolucjonizmu), które odpowiadają pięciu przesiewaniom Wieku Ewangelii z okresu Interim, ostatnie różni się od pięciu przesiewań z każdego Żniwa, a wszystkie te przesiewania dotyczą pięciu takich samych ogólnych kwestii. Te trzy powody dobrze wyjaśniają, dlaczego drugie antytypiczne wędrowanie po pustyni nie jest tak długie jak pierwsze. Dlatego drugie wędrowanie po pustyni – to podczas Epifanii – odbywa się w skali rok za każde 40 lat paruzyjnego badania sfery prawdy i jej ducha. W języku hebrajskim wyrażenie „dzień każdy za rok” z w. 34. jest powtórzone dwa razy: „dzień za rok, dzień za rok”. Czy to powtórzenie należy uważać za wskazówkę, że miały być dwa okresy wędrowania następujące odpowiednio po dwóch okresach badania sfery prawdy i jej ducha? Myślimy że nie, bo gdyby tak miało być, to w typie musiałyby być dwa szpiegowania ziemi, ponieważ powtórzone wyrażenie niewątpliwie odnosiło się pierwotnie do typu. Raczej rozumiemy, że powtórzenie odnosi się do podkreślenia, że typiczny i antytypiczny wyrok zapadł zgodnie ze ściśle określonym czasem. Naprawdę doświadczyliśmy w Epifanii Boskiego zerwania (dosłowne tłumaczenie błędnego wyrażenia z A.V. „Naruszenie obietnicy”), gdy nie dał nam dziedzictwa w roku 1914, którego się spodziewaliśmy. To było jedno z najsmutniejszych doświadczeń, a doświadczenia epifaniczne były w większości smutne, podczas gdy doświadczenia paruzyjne były w większości radosne. Umiłowani, czy nie „widzieliśmy” (doświadczyliśmy) smutku z powodu Boskiego złamania obietnicy dania nam dziedzictwa w roku 1914, w konsekwencji powodującego przeżywanie Wieku Ewangelii z trzech punktów widzenia