Epifaniczny tom 9 – rozdział 5 – str. 331
In Memoriam
Od tego czasu wiernie kontynuował podawanie prawdy na czasie, włączając prawdę o powrocie naszego Pana (Strażnica 1916 r., s. 171, par. 10-13 [R 5909b – przyp. tłum.]), o wzbudzeniu śpiących świętych (Strażnica 1916 r., s. 172 par. 5-8 [R5909b – przyp. tłum.]) itd. aż do 1879 r., gdy Pan postanowił go „onym sługą” i dał mu światło na temat Przybytku. Tak więc fakty są zgodne z dosłownym tłumaczeniem tego wersetu: (1) że nasz Pan przyszedł, (2) że nasz Pastor przez blisko cztery lata trwał wiernie w dawaniu pokarmu (nasz Pan znalazł go „tak czyniącego” przez te lata), następnie (3) że Pan awansował go na stanowisko „onego sługi”. Tak więc werset ten zamiast nauczać, że urząd „onego sługi” był wykonywany przed przyjściem naszego Pana naucza przeciwnie – mianowicie, że dopiero po przyjściu naszego Pana i po pewnym czasie podawania prawdy jako wierny sługa, Pastor otrzymał stanowisko „onego sługi”.
Drugim argumentem tego brata jest to, że po powrocie naszego Pana „on sługa” został nagrodzony za swoją wierność okazaną przed powrotem naszego Pana tym, że został postawiony nad wszystkimi dobrami Pańskimi. To, według tego brata, dowodzi, że „on sługa” przedstawia wiernych sług począwszy od Pięćdziesiątnicy. Argument ten jest fałszywy, ponieważ opiera się na mylnej przesłance pierwszego argumentu, tzn. że „on sługa” wykonywał ten urząd przed przyjściem naszego Pana. Wykazaliśmy wyżej, że jej podstawa – podstawa jego pierwszego argumentu – jest fałszywa, dlatego ten drugi argument upada całkowicie wraz z tym pierwszym.
Trzecim argumentem tego brata jest to, że „on sługa” został ostrzeżony, by nie mówił w sercu swoim: „Odwłacza Pan mój z przyjściem swoim”. Na podstawie tego oświadczenia brat ten twierdzi, że ostrzeżenie to mogło być zastosowane tylko przed powrotem naszego Pana, więc według niego udowadnia, iż urząd „onego sługi” był wykonywany przed powrotem naszego Pana. Nasza odpowiedź na ten argument jest następująca: nie przed, lecz tylko po drugim adwencie