Epifaniczny tom 9 – rozdział 5 – str. 346
In Memoriam
Czy nie powierzymy tej sprawy Bogu w całkowitym, szczerym poświęceniu i modlitwie? Czy nie weźmiemy tej sprawy pod rozwagę natychmiast tak, aby niezbędne, wstępne kroki mogły być powzięte na czas, celem umożliwienia wszystkim przystąpienia do ataku 16 października? Kto jest po stronie Pana w tej sprawie? Obyśmy wszyscy mogli odpowiedzieć: ,,Otom ja, poślij mnie”. Aby się wzajemnie zachęcać, możemy na zebraniach środowych w okresie od 16 października do 7 listopada składać nasze świadectwa, szczególnie te związane z doświadczeniami w tej pracy. Gedeonici naprzód, pod chwalebnym i zwyciężającym wszystko sztandarem naszego Wodza – antytypicznego Gedeona! Podczas tego ataku „mężnie sobie poczynajcie”, a wróg ogarnięty paniką ucieknie, pozostawiając w naszych rękach zarówno pole walki, jak i swoich dwóch królów – antytypicznego Zebeę i Salmana! Naprzód więc Gedeonici, z walecznym okrzykiem: „Miecz Pański i Gedeonów”!
Zgodnie z Mat. 24:45-47 i Łuk. 12:43-46 pewnej osobie miał być dany urząd i ze względu na jego wykonywanie miała ona być nazwana „onym sługą”. Stosownie do tych wierszy urząd ten miał być wykonywany po powrocie naszego Pana, lecz przed opuszczeniem Ziemi przez Kościół. Funkcje tego urzędu, jak to określają powyższe wersety, miały być dwojakie: (1) dawanie pokarmu na czasie i (2) doglądanie pracy Kościoła. Czas i znaki prorocze dowodzą, że nasz Pan powrócił w 1874 r. Po swoim przyjściu zastał On naszego Pastora usługującego wiernie tą ilością prawdy, jaką posiadał, a po pewnych próbach Pan zaszczycił go, wiosną 1876 r., władzą wykonawczą w prowadzeniu tej pracy, natomiast jesienią 1879 r. urzędem rzecznika – dwiema funkcjami urzędu „onego sługi”. Przez cały ten okres, gdy służył on jako „on sługa” (od 1876 r. do 1916 r.), wykonywał te funkcje tego urzędu. Pod kierunkiem naszego Pana miał on władzę wykonawczą wobec Kościoła ogólnie oraz był specjalnym przedstawicielem, przez którego Pan dawał prawdę paruzyjną. Wykonywanie przez niego urzędowych funkcji „onego sługi” w okresie Paruzji dowodzi,