Epifaniczny tom 5 – rozdział 1 – str. 71
Znaki czasów wśród ludu Prawdy
odsyłamy naszych drogich Czytelników po odświeżenie tematu. Ruch ten dawał więcej obietnic niż ten wcześniejszy z lat 741-752 oraz podawał więcej prawdy, która była o wiele szerzej głoszona i przyswajana. Pełniejsza prawda i większe powodzenie tego ruchu od poprzedniego są pokazane w zerwanym liściu oliwnym w dziobie gołębicy – wypowiedzi Ducha świętego. To dało naszemu Panu (antytypicznemu Noemu) zapewnienie, że wody klątwy coraz bardziej ustępują dla celów Pana. Ponowne przyjęcie jej przez Noego do arki jest typem faktu, że ponieważ warunki nie dojrzały jeszcze w pełni, by ruch Ducha świętego mógł swobodnie działać w świecie, raz jeszcze musiał być on powstrzymany od działania wśród nieszczęść klątwy.
(69) Siedem dni później Noe wypuścił gołębicę po raz trzeci, która już do niego nie powróciła (1Moj. 8:12). Te siedem dni reprezentuje 75,28356164+ lat, które dobiegły końca w lutym 903 n.e., a siódmy antytypiczny dzień rozpoczął się w maju 892 n.e. Jakie wydarzenia (892-903 n.e.) odpowiadają trzeciemu wypuszczeniu gołębicy i jej niepowróceniu? Odpowiadamy, że w tym okresie Alfred Wielki, król Anglii, był w swoim królestwie szczególnie aktywny w sprawach chrześcijaństwa, prawa, porządku i edukacji. Alfred był jednym z najszlachetniejszych władców i jednym z najlepszych ludzi, jacy kiedykolwiek żyli. Dla swoich ludzi był prawdziwym Dawidem, posadzonym na chrześcijańskiej glebie. To zwłaszcza dzięki jego edukacyjnej i religijnej działalności, jaką prowadził w Anglii, wypełnił się antytyp trzeciego wypuszczenia gołębicy. Sam osobiście oraz z pomocą innych przetłumaczył wartościowe książki z łaciny na angielski, by jego ludzie mogli mieć najlepszą literaturę, jaka wówczas była dostępna. Zakładał szkoły i kolegia dla ludzi oraz walczył o wpajanie w swoim narodzie prawdziwych zasad chrześcijaństwa. Między innymi przetłumaczył na angielski Psalmy oraz był pierwszym, który podczas ciemnych wieków przetłumaczył znaczną część Słowa Bożego na żywy