Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 615
Przypowieści Salomona
Gdy prawda wnika do uczuć i woli człowieka, a Boska nauka staje się radością duszy (10), roztropne usposobienie będzie go strzegło, a właściwa ocena zachowa go (11). Uwolni go to od postępowania złośników i wypaczających dobro (12), od opuszczających proste ścieżki i udających się za błędem (13), ponieważ tacy chętnie czynią zło i mają upodobanie w nikczemności przewrotnych (14); ich postępowanie jest przewrotne, a ścieżki kręte (15). Takie roztropne usposobienie i właściwa ocena wyzwoli ponadto od symbolicznie wszetecznych sekt wśród grup Lewitów, bez względu na to, jak bardzo w swej gorliwości nawracania, przez pochlebstwa starają się pozyskać zwolenników (16). Porzucili oni bowiem Posłannika Paruzji i zapomnieli o swym przymierzu ofiary (17). Ich sekciarstwo prowadzi do zagrożenia wtórą śmiercią, a ich błędne drogi do niebezpieczeństwa łączenia się z członkami wtórej śmierci (18). Nikt, kto w pełni idzie tą drogą, nie powraca do życia ani nie trwa mocno w prawdzie Paruzji i Epifanii (19). Roztropne usposobienie i właściwa ocena jest udzielana ludowi Boga oświeconemu prawdą Epifanii, by umożliwić mu społeczność z dobrymi i obserwować drogę sprawiedliwych (20). Prawi będą żyli w prawdzie i jej duchu, a wierni będą w niej przebywać (21). Członkowie wtórej śmierci zostaną natomiast pozbawieni prawdy i jej ducha, a gwałcący swe śluby przymierza zostaną tymczasowo od niej odłączeni (22).
Rozdział 3 podaje braciom Epifanii kilka cennych zachęt do dobra (1-12), wychwala prawdę (13-24), następnie podaje kilka cennych napomnień przed złem (25-31), a kończy się pewnymi kontrastami między dobrem a złem (32-35). Posłannik Epifanii napomina swe symboliczne dzieci, by nie zaniedbywały prawd doktrynalnych, lecz miłowały jego przykazania (1), ponieważ dają one życie wieczne i już w tym życiu czynią jednostkę rozwiniętą i dobrze prosperującą w prawdzie i jej duchu (2). W żaden sposób nie powinni zatracać ducha miłosierdzia i prawdy, który nierozerwalnie winni łączyć z Boską wolą w sobie i wpisywać w swe uczucia (3).