Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 616
Przypowieści Salomona
Czyniąc to, doznają łaski i dobrej opinii u Boga i prawdziwych braci (4). Niech ich wiara, wsparta każdym dobrym uczuciem, trzyma się Boga i niech nadmiernie nie polegają na własnym zdaniu (5). Niech we wszystkim na pierwszym miejscu stawiają Boga, a wówczas Bóg będzie Przewodnikiem na wszystkich ich drogach (6). Niech jednak nie stają się zarozumiali z powodu swej wiedzy; niech raczej czczą Jehowę i odstępują od wszelkiego zła (7). Takie postępowanie sprawi, że z pożytkiem będą przyswajać prawdę, która uczyni ich zdrowymi na duchu (8). Ponieważ należą do klasy pierwiastków, niech wszystko, co poświęcili, używają w ofierze dla Boga, by wspierać sprawę Pana (9), co sprawi, iż będą obfitować w głębsze i płytsze prawdy i ducha prawdy (10). Zwłaszcza nie powinni lekceważyć Boskiego karania; nie powinni też zniechęcać się Boskim ćwiczeniem (11), ponieważ takich doświadczeń udziela On wszystkim, których miłuje, tak jak ojciec traktuje dziecko, w którym ma upodobanie (12). Rzeczywiście błogosławiony jest ten, który otrzymuje prawdę i rozumie ją (13), gdyż jako symboliczny towar jest bardziej wartościowa od wyrobów ze srebra, a jej korzyści większe niż najwspanialsze złoto (14). Wartością przewyższa ona najcenniejsze kamienie – rubiny; najbardziej pożądana rzecz nie może się z nią równać (15). Jej najwspanialsza moc to zdolność udzielania wiecznego życia, a jej inna wspaniała moc to zdolność udzielania bogactw duchowych i chwały (16). Jej drogi pełne są najwyższej radości; prowadzi ona do duchowej pomyślności (17). Podobnie jak drzewa życia Edenu, udziela wiecznego życia tym, którzy zdobywają ją na własność; błogosławieni są wszyscy ci, którzy ją zachowują w doświadczeniach życia (18). Zgodnie z prawdą i przez prawdę Bóg stworzył ten świat, a przez jej zrozumienie ustanowił niebiosa (19). Przez nią ustąpił chaos, a obłoki dały rosę i deszcz (20).