Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 633
Przypowieści Salomona
Ci, którzy gorliwie starają się rozwijać dobre charaktery, coraz bardziej nabywają Boskich łask, lecz działem tych, którzy usiłują czynić zło, będą złe czyny i zbieranie skutków zła (27). Ci, którzy ufają we własne duchowe dobra jako powód przyjęcia ich przez Boga, a nie w zasługę Chrystusa, utracą Boską łaskę, lecz ci, którzy ufając w zasługę Chrystusa jako powód przyjęcia ich przez Boga, wiernie rozwijają sprawiedliwość i miłość jako gałęzie w Chrystusie, winnicy, przyniosą obfite owoce (28). Czyniący zamieszanie w zborach nie uzyskają niczego, a ogołoceni z prawdy i jej ducha staną się sługami posiadających prawdę w sercu (29). Rezultaty, jakie osiągają wierni, okazują się źródłem życia i zachowania innych, a ci, którzy dla prawdy, sprawiedliwości i świętości pozyskują innych, okazują się być posiadaczami prawdy i jej ducha (30). Wierni praktykujący miłość obowiązkową i bezinteresowną są nagradzani w prawdzie i jej duchu, lecz zapłata członków wtórej śmierci i utracjuszy koron także będzie w sferze prawdy i jej ducha – pierwsi stracą je na zawsze, drudzy tymczasowo (31).
W Przyp. 12 kontynuowany jest kontrast między sprawiedliwością a nikczemnością oraz między sprawiedliwymi a złymi. Miłujący karność posiada dobrą wolę ku umiejętności, lecz nienawidzący karcenia jest głupi (1). Bóg udziela Swej łaski dobrym, lecz na knującego zło spadnie Boskie potępienie (2). Człowiek nie ugruntuje się na bezprawiu, lecz podstawa sprawiedliwych nie zachwieje się (3). Prawa żona jest chlubą męża, lecz prawdziwą zgnilizną jego duszy jest żona, która go do hańby przywodzi (4). Plany sprawiedliwych są prawe, lecz plany złych są błędem (5). Nauki członków wtórej śmierci są śmiertelne, lecz słowa sprawiedliwych wyzwolą ich (6). Członkowie wtórej śmierci doznają klęsk w sporach i przestają istnieć, lecz Kościół zwycięża (7). Człowiek będzie godny pochwały proporcjonalnie do jego rozwagi, lecz przewrotni w sercu powinni być wzgardzeni (8).