Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 635
Przypowieści Salomona
Rozdział 13 kontynuuje ten sam ogólny kontrast między sprawiedliwością a nikczemnością, między świętymi a członkami wtórej śmierci, tak jak było to przedstawione w rozdziałach 10-12. Prawdziwy epifanista zwraca uwagę na nauki Posłannika Epifanii, lecz naśmiewca nie zważa na jego napomnienia (1). Nauczający i praktykujący prawdę przyswoi sobie ducha prawdy jako efekt swych nauk prawdy, lecz dusza przewrotnych przyswoi sobie ducha zła (2). Ten, kto kontroluje swe nauki w prawdzie, strzeże życia, lecz ten, kto jak potok wypowiada błędne słowa ściąga zniszczenie na siebie i innych (3). Chociaż dusza leniwych pragnie urzeczywistnić swe pragnienia, nie zyskuje niczego, lecz dusza pilnych będzie wzbogacona (4). Święci nienawidzą błędu, a członkowie wtórej śmierci są bardzo obrzydliwi i odziedziczą hańbę (5). Świętość utrzymuje świętych w prawdzie i jej duchu, lecz przewrotny umysł grzeszników, skierowany przeciwko ich poświęceniu, usuwa ich z wysokiego powołania (6). Niektórzy przez zdobywanie ziemskich bogactw zubażają swe nowe stworzenia, lecz inni przez ofiarowanie wszystkiego, czym są i co posiadają, wzbogacają swe nowe stworzenia (7). Jeśli ktoś ofiaruje wszystko, czym jest i co posiada jako swe bogactwo, zdobywa w zamian życie wieczne, lecz pozbawieni prawdy i jej ducha nie chcą słuchać napomnień (8). Prawda, jaką posiadają sprawiedliwi, daje im wiele radości, lecz prawda, jaką niegdyś posiadali członkowie wtórej śmierci, rozpada się w zupełny błąd (9). Pragnący błyszczeć i wynosić się ponad innych, wzbudzają gniewne spory, lecz z rozsądnie skromnymi pozostaje prawda (10). Duchowe bogactwo zgromadzone chciwością ulegnie pomniejszeniu, lecz to zgromadzone właściwą pilnością będzie wzrastać (11). Ludzie często zniechęcają się długo odwlekanymi sprawami, które są pożądane i oczekiwane, lecz spełnienie pobożnych nadziei dodaje nowych sił do życia (12).