Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 636
Przypowieści Salomona
Ktokolwiek z ludu Pana gardzi Jego Słowem, popadnie w ruinę, lecz kto szanuje Boskie przykazania, otrzyma wielką nagrodę (13). Słowo Boże przyjęte do serca przez lud prawdy, staje się dla niego źródłem obecnego i przyszłego życia, by umożliwić mu uniknięcie błędów i grzechów prowadzących na wtórą śmierć (14). Prawda przyjmowana do umysłu i serca sprowadza coraz większą Boską łaskę, lecz gwałcący przymierze swego poświęcenia wprowadzają siebie w trudne doświadczenia (15). Każdy mądry w niebiańskiej prawdzie postępuje w zgodzie z nią, lecz głupiec szerzy błąd (16). Posłannik wtórej śmierci sprowadza nieszczęście na siebie i innych, lecz święty ambasador Boga niesie duchowe zdrowie i życie (17). Udziałem odrzucającego karcenie będzie duchowe ubóstwo i wstyd, lecz ten, kto docenia karność, także będzie doceniony (18). Spełnione aspiracje są zadowalające dla duszy, lecz porzucenie błędu i grzechu jest obrzydliwością dla miłujących bezprawie (19). Społeczność z pouczonymi przez prawdę daje mądrość prawdy, lecz społeczność z głupcami czyni głupim (20). Gwałcących przymierze prześladuje jedno nieszczęście po drugim, lecz świętych spotka nagroda (21). Maluczkie Stadko zapewnia dziedzictwo dla Młodocianych Godnych i restytucjonistów. Obydwie klasy, jako dzieci Maluczkiego Stadka, otrzymują życie w ziemskim królestwie, natomiast przywileje utracjuszy koron przechodzą na wiernych członków Maluczkiego Stadka, którzy otrzymują ich utracone korony (22). Jałowe pole utracjuszy koron mogłoby przez jego uprawę wydać wiele błogosławieństw, lecz są one tracone z powodu braku z ich strony prawdy i jej ducha (23). Duchowy ojciec szczędzący rózgi duchowemu synowi wyrządza mu niesprawiedliwość zbliżoną do nienawiści, lecz duchowy ojciec miłujący swego duchowego syna starannie ćwiczy go (24). Święci korzystają z duchowego pokarmu zaspakajającego ich pragnienia jako nowych stworzeń, lecz członkowie wtórej śmierci cierpią głód (25).