Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 638
Przypowieści Salomona
Dziedzictwem niepouczonych przez prawdę jest błąd, lecz koroną mądrych jest prawda (18).
Członkowie wtórej śmierci są poniżani przed świętymi, i to w obecności świętych (19). Utracjusze koron nie cieszą się popularnością nawet we własnym gronie, ale bogaci w łaski mają wielu zwolenników (20). Gardzący bliźnim grzeszy, lecz błogosławiony ten, kto okazuje przychylność Maluczkiemu Stadku Boga w jego cierpieniach (21). Czyż knujący zło nie popadają w błędy? Lecz z tymi, którzy myślą o dobru, będzie łaska i prawda Boga (22). Każdy dobry czyn niesie korzyść, lecz błędne słowa prowadzą do duchowego ubóstwa (23). Koroną pouczonych przez prawdę są bogactwa łaski i prawdy, lecz błąd głupców pomnaża błąd (24). Świadek prawdy zbawia dusze, lecz fałszywy nauczyciel szerzy błąd (25). W czci dla Boga tkwi wielkie bezpieczeństwo, a Bóg będzie ucieczką Swych dzieci (26). Cześć dla Boga jest źródłem życia umożliwiającym uniknięcie sideł wtórej śmierci (27). Zaszczytem jest być wodzem bardzo licznego ludu prawdy, lecz jego brak sprowadza na wodzów zniszczenie (28). Powściągliwi są bogaci w mądrość, lecz łatwo ulegający gniewowi otaczają się błędem (29). Zdrowe usposobienie skłania się w stronę życia, lecz zazdrosne usposobienie psuje charakter (30). Uciskający maluczkich uwłacza Bogu, lecz okazujący miłosierdzie maluczkim przynosi Bogu zaszczyt (31). Samowolne grzechy odprowadzają członków wtórej śmierci od Boga, prawdy i Jego ludu, lecz święci są pełni nadziei nawet w chwili śmierci (32). W usposobieniu rozumnych mieszka prawda, lecz błąd głupców sam się ujawnia (33). Świętość Maluczkiego Stadka wysoko podnosi go jako święty naród Boga, lecz grzech jest hańbą Wielkiej Kompanii jako klasy w jej nieczystym stanie oraz członków wtórej śmierci jako klasy (34). Bóg, jako najwyższy Król, okazuje szczególną łaskę wiernemu słudze, lecz Jego niełaska okazywana jest niewiernemu słudze, który przynosi hańbę Bogu i Jego sprawie (35).