Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 639
Przypowieści Salomona
Kontynuując te same ogólne kontrasty z rozdziałów 10-14, rozdział 15 jeszcze inaczej stosuje odnośne kontrasty. Łagodna odpowiedź wobec rozgniewanej osoby uśmierza jej oburzenie, lecz ostre słowa budzą złe emocje (1). Nauki pouczonych przez prawdę są ozdobą prawdy, lecz rzecznicy głupców rozpowszechniają błąd (2). Boska wiedza obejmuje wszystko, dostrzegając dobro i zło w myśli, motywie, słowie i czynie (3). Zdrowe nauki dostarczają życiodajnego pokarmu, lecz nieuczciwość w nauczaniu szkodzi usposobieniu (4). Głupi syn gardzi naukami duchowego ojca, lecz kto zwraca uwagę na niezbędne napomnienie, jest rozsądny (5). W Kościele jako zgromadzeniu świętych znajdują się obfite skarby prawdy, jej ducha i służby, podczas gdy zyskiem członków wtórej śmierci jest wielkie zamieszanie (6). Nauki pouczonych przez prawdę szerzą Boskie Słowo, lecz usposobienie głupców nie jest właściwe (7). Usługi, jakie członkowie wtórej śmierci oferują Bogu, są dla Niego obrzydliwe, lecz Bóg bardzo raduje się z próśb świętych (8). Postępowanie członków wtórej śmierci jest obrzydliwością dla Boga, lecz Pan znajduje pełne miłości zadowolenie z praktykujących dobro (9). Porzucającego prawdę, sprawiedliwość i świętość czeka dotkliwe karanie, a świadomie nienawidzący karności prawdy umrze wtórą śmiercią (10). Bóg rozumie i ma w Swej mocy zarówno hades, jak i gehennę, a tym bardziej usposobienie ludzi (11). Naśmiewca nie posiada dobrej woli wobec tego, który go karci, ani nie szuka pomocy pouczonych przez prawdę (12). Radość serca rozjaśnia oblicze, lecz srogi smutek, niepowierzony Panu, zniechęca i prowadzi do rozpaczy (13). Pragnieniem mądrych jest obfite wzbogacanie zasobu prawdy, lecz rzecznik głupców przyjmuje błąd (14). Pogrążeni w cierpieniu ciągle są smutni, lecz radosne usposobienie stale ucztuje w prawdzie, jej duchu i dziele (15). Lepiej jest mieć niewielką ilość łaski, miłosierdzia i prawdy wraz z czcią dla Boga niż wielkie ziemskie bogactwa z niepokojem (16).