Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 641
Przypowieści Salomona
Wyrozumienie wiary, przyjmujące napomnienie służące życiu, stale towarzyszy pouczonym przez prawdę (31). Odrzucający prawdę w rzeczywistości niewiele myślą o własnej duszy, lecz kto przyjmuje niezbędne karanie, wzrasta w zrozumieniu prawdy (32). Nauki prawdy w prawdziwym sercu budzą cześć dla Boga, a jeśli ktoś chciałby dostąpić prawdziwego zaszczytu, najpierw musi napełnić się pokorą w poniżeniu i wywyższeniu (33).
Rozdział 16 w innych zastosowaniach kontynuuje kontrasty, jakie można znaleźć w rozdziałach 10-15. Do nas należy rozwijanie naszego usposobienia, korzystając z łaski Boga, lecz od Boga pochodzi prawda z właściwymi odpowiedziami (1). Ludzie w swej zarozumiałości uważają swe postępowanie za będące w harmonii z dobrem, lecz Bóg przez doświadczenia życia nieomylnie poddaje próbie ich usposobienia (2). Jeśli ktoś podda swe postępowanie pod wolę Pana, jego plany powiodą się (3). Bóg sprawuje wszystkie rzeczy w celu realizacji Swego planu i nawet członkowie wtórej śmierci są przez Niego przygotowywani na wielkie utrapienie (4). Ci, którzy kochają się w arogancji, są obrzydliwością dla Boga, i choć mają bardzo wielu sprzymierzeńców, Bóg nie uzna ich za niewinnych (5). Używanie prawdy i jej ducha przez poświęconych coraz bardziej usuwa z ich charakteru deprawację, a cześć dla Boga prowadzi do odstąpienia od zła (6). Gdy czyjeś postępowanie w życiu podoba się Bogu, nawet ci będący w opozycji do jego postępowania stają się coraz mniej przeciwni, i w końcu pojednują się z nim (7). Lepiej mieć niewiele w sprawiedliwości niż duże korzyści zdobyte niesprawiedliwie (8). Usposobienie ludu Bożego kieruje jego postępowaniem, lecz Bóg pod każdym względem kieruje jego doświadczeniami (9). Boski wykonawca powinien ogłaszać Jego sąd jako Jego wyrocznię, by jako szczególny rzecznik Boga nie błądził w rozważanych opiniach (10). Od Pana pochodzi zasada, by każdy odmierzał innym to co sprawiedliwe, ponieważ w Bogu mieszka wszelka sprawiedliwość (11).