Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 645
Przypowieści Salomona
Podobnie jak poprzednich osiem rozdziałów, rozdział 18 kontrastuje dobro i zło oraz dobrych i złych w innych zastosowaniach, niż te podane w poprzednich ośmiu rozdziałach. By zaspokoić własne pragnienia i przesiać siebie i innych, czyniący zło spekulują i wtrącają się we wszelkie dziedziny wiedzy (1). Głupiec nie znajduje przyjemności w mądrości, lecz z radością manifestuje własne usposobienie (2). Gdy członkowie wtórej śmierci wchodzą między lud Boży, jest dla nich powszechna pogarda, a wraz z fałszem, jaki wprowadzają, pojawia się potępienie (3). Nauki rzeczników Boga to głębokie prawdy, które są niczym wylewający się potok Boskiej prawdy (4). Złem jest faworyzowanie w kwestii prawdy członków wtórej śmierci i potępianie świętych (5). Nauki głupców pobudzają zawzięte spory, a ich słowa domagają się zasłużonych batów (6). Ich wypowiedzi sprowadzają na nich zgubę, a ich nauki usidlają ich duszę (7). Zdradliwy język plotkarzy rodzi głęboki smutek, docierając do najgłębszych pokładów serca (8). Leniwi tracą czas, talenty, siły, środki, zdrowie, reputację, charakter, sposobności – słowem tracą życie (9). Boski charakter i urząd są fortecą, do której święci z ufnością kryją się w utrapieniu i znajdują bezpieczne schronienie (10). Osoba zarozumiała z powodu duchowego lub materialnego bogactwa uważa je za bezpieczne schronienie i wielką siłę (11). Przed pójściem na wtórą śmierć usposobienie jednostki staje się aroganckie, lecz pokora poprzedza wywyższenie (12).
Niewłaściwe i godne nagany jest wydawanie jakichkolwiek przedwczesnych sądów (13). Stanowcze usposobienie dobrze będzie znosić swe słabości, lecz bardzo niewielu potrafi znieść przygnębienie (14). Miłujący mądrość zdobywają ją, a ich zrozumienie poszukuje prawdy, by ją pozyskać (15). Czynienie dobra daje wpływy i pozycję oraz dostęp do przywódców ludu Bożego (16). Dobrze czyni ten, kto wyróżnia się w sprawie wymagającej decyzji, a obserwujący dokładnie mu się przygląda (17).