Epifaniczny tom 11 – Dodatek I – str. 650
Przypowieści Salomona
Posłannicy Paruzji i Epifanii, działający z Boską mądrością, odłączyli i oddalili od ludu Bożego członków wtórej śmierci, porażając ich prawdą Boskiego planu (26). Usposobienie ludu Bożego, zawierające w sobie Boską prawdę, jest Boskim światłem w nim, badającym każdy element umysłu, serca i woli (27). Łaskawość i prawda zachowały Posłanników Paruzji i Epifanii, a ich urzędy były przez nich podtrzymywane przez ich łaskawość (28). Zaszczytem wojowników Boga jest prawda jako ich siła, a ozdobą starszych jest ich mądrość (29). Dotkliwe kary są oczyszczeniem od zła, tak jak i ciosy, które przenikają do najgłębszych pokładów wewnętrznego człowieka (30).
Serce Posłanników Paruzji i Epifanii dzięki Boskiej mocy spoczywa na strumieniach prawdy, a Bóg kieruje nim tak, jak sam uważa (21:1). Ludzie aprobują wszystkie zawiłości swego usposobienia, lecz Pan doświadcza serc (2). Bóg bardziej cieszy się z praktykowania przez nas prawdy i sprawiedliwości niż z naszych ofiar niebędących w harmonii z nimi i nietowarzyszących im (3). Wyniosłość poglądów i wywyższanie serca jako efekt działalności członków wtórej śmierci są grzechem (4). Plany przedsiębiorczych wprowadzone w czyn zmierzają w kierunku obfitego dobrobytu, lecz nierozważny pośpiech ludzi doprowadza ich do nędzy (5). Gromadzenie rzekomego skarbu duchowego zwodniczymi naukami jest marnością, bezproduktywną rzeczą ze strony tych, których zabiegi w celu jego zdobycia prowadzą ich jedynie na wtórą śmierć (6). Gwałtowność członków wtórej śmierci doprowadzi ich do zniszczenia, ponieważ nie chcą praktykować prawdy (7). Droga złych jest przewrotna i obca drogom Boga, lecz praca osób czystego serca jest sprawiedliwa (8). Lepiej jest mieć mały dział służby, niż służyć w kłótliwej sekcie wśród licznych rzesz zwolenników (9). Dusza członka wtórej śmierci miłuje grzech i staje się on nieprzyjazny wobec tych, którzy niegdyś byli jego braćmi (10).