Epifaniczny tom 11 – Dodatek III – str. 705
Pieśni Salomona
Ukrył się przed nią z punktu widzenia oferowania jej dalszych prawd Żniwa, gdyż praca kapłanów została skierowana na Lewitów w ruchu prawdy, którzy w swej działalności wobec publiczności podawali fałszywe poselstwo o milionach, jakie po roku 1925 miały już nie umierać (znikł). Jego słowa przez poselstwo kapłanów co do kozła Azazela miały na nią zniechęcający wpływ (omdlałam na głos jego). Pilnie szukała, by znaleźć prawdę co do Niego (szukałam go; Mat. 25:10), lecz On jej nie udzielił, ponieważ jej serce nie było jeszcze dojrzałe do jej przyjęcia (nie znalazłam). Z tego samego powodu jej modlitwy o nią (wołałam) nie spotkały się z Jego natychmiastową reakcją (nie odezwał się). Gdy jej szukała, dopadł ją kler, strzegący kościoła nominalnego (stróżowie, którzy obchodzą miasto – w. 7), jako rzekomych intruzów (natrafili). Wygłaszali kazania i pisali przeciwko badaniu przez nią takich tematów (pobili mnie) i swymi błędami ranili jej serce i umysł (zranili mnie). Ci, którzy strzegli władz kościoła nominalnego (stróże murów), zniszczyli jej cielesny umysł (wzięli płaszcz mój; 1 Kor. 5:5).
Wtedy zaczęła być aktywna w pracy misyjnej i syjonistycznej wśród Żydów (córki Jeruzalemskie – w. 8), których uczyła, że jeśli poznają prawdę o Jezusie jako Mesjaszu, który powrócił (jeśli znajdziecie miłego mego), powinni opowiedzieć Mu (powiedzcie mu) o jej cierpieniu z powodu oddania się Jemu (chora z miłości). Niewierzący Żydzi chcieli wiedzieć, dlaczego Chrystus miałby być czymś więcej niż Mojżesz, Mahomet, Konfucjusz, Budda, Zoroaster itp. (cóż ma miły twój nad innych miłych – w. 9), zwracając się do niej jako do najlepszych członków kościoła (najpiękniejsza między niewiastami). Powtórzyli swe pytanie w sposób dyskusyjny (co ma miły twój nad innych miłych), co – jak twierdzili – podważało jej prawo do uczenia ich, jak to czyniła (że nas tak zaklinasz). Potem poda ona Żydom opis charakteru Jezusa, Jego natury, urzędu i dzieła, mówiąc, iż Jego charakter pełen jest sprawiedliwości (biały – w. 10) i miłości (rumiany)