Epifaniczny tom 11 – Dodatek III – str. 709
Pieśni Salomona
Jezus wie, że napełniona Jego Duchem (gołębica – w. 9) i niesplamiona Oblubienica (bez skazy) jest tylko jedna – w tym znaczeniu, w jakim Ojciec i Syn są jednym (jedna; Jan 17:11,21-23; 1Kor. 3:3; 10:17; 12:12), jedyną córką Boga rozwiniętą pod Przymierzem Sary (jedynaczka; Ps. 45:11), oczkiem w głowie tego przymierza (matki swojej). Wielka Kompania jako jednostki i jako córki Boga (2Kor. 6:18) zrozumiała ją (ujrzawszy ją córki) i bardzo dobrze się o niej wyrażała (błogosławioną nazwały), co uczyniło także 60 grup Wielkiej Kompanii (żony królewskie) oraz 80 grup Młodocianych Godnych (nałożnice); bardzo dobrze mówili o niej (chwaliły ją). Widziała ona rzeczy należące do poranku Tysiąclecia (jaśnieje jak zorza poranna – w. 10), w pięknie Starego Testamentu (piękna jak księżyc) i jasności Nowego Testamentu (promienna jak słońce), co sprawiło, że w czasie sporów jej przeciwnicy napełniani byli strachem (groźna) z powodu jej sztandarów prawdy (z chorągwiami). Jezus udał się do owocności sfery prawdy i jej ducha w Epifanii (zstąpiłem [końcówka rodzaju męskiego, nie żeńskiego, jak podają niektóre polskie przekłady – przypis tł.] do ogrodu orzechowego – w. 11), by zbadać owoce ducha wzrastające w niej podczas upokorzeń ze strony grup lewickich (by oglądać owoce rosnące w dolinie) oraz by przekonać się, czy jako duchowa winorośl dobrze się rozwija (aby zobaczyć, czy kwitnie szczep winny), a także czy owoce okupowego dzieła Chrystusa zapowiadają dojrzały plon (pączkują drzewa granatu). Choć to nie należało do uznanej przez Niego wiedzy jako zdolności Maluczkiego Stadka (nie miałem pojęcia – w.pieśni 6:12), przewidział On powstanie pewnych grup Wielkiej Kompanii, chętnych do Jego użytku (uczynił wozy Ammi-nadiba [mój dobrowolny lud; nie Oblubienica!]). Przez Swych świętych oświeconych prawdą Epifanii wielokrotnie napominał obydwie klasy buntowniczych Lewitów – Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych – którzy spali w odniesieniu do kapłańskiej pracy Epifanii oraz swej własnej (o Sulamitko, mieszkanka podwójnego miejsca do spania, w B.G.6:12; w B.W. 7:1)