Epifaniczny tom 11 – Dodatek II – str. 689
Księga Kaznodziei Salomona
Pamiętajmy o Nim, zanim przyroda straci swe piękno, a po błogosławieństwach przyjdą kłopoty (2), zanim ręce i ramiona osłabną, zanim nogi nie będą już mogły utrzymać ciała, zanim zęby staną się nieliczne i niezdolne do przeżuwania, zanim oczy osłabną (3), zanim przestaniemy pożądać towarzystwa, nie mając wiele wspólnego z dorastającym pokoleniem, zanim uszy przestaną odbierać dźwięki, zanim sen stanie się krótki i łatwo zakłócany nawet najmniejszym hałasem, zanim muzyka instrumentalna i wokalna nie będzie już cieszyć ucha (4), zanim strach przed małymi i dużymi rzeczami zacznie trwożyć serce i umysł, zanim inni, nie my sami, będą obdarzani łaską i owocami, zanim najmniejszy ciężar stanie się za ciężki do zniesienia i zanim przeminą aspiracje; każdy bowiem z pewnością kieruje się ku stanowi śmierci, a płaczący będą szli za jego trumną do grobu, a później będą tęsknić za nim, zajmując się sprawami swego życia (5). Pamiętajmy o Bogu, zanim zerwie się sznur życia, zanim ciało noszące w sobie życie złamie się w śmierci, zanim płuca wchłaniające z powietrza zasadę życia pękną jako źródło życia i zanim serce jako odbiorca i siła napędowa krwi ustanie jako motor życia (6), ponieważ w śmierci ciało jako proch wraca do ziemi, a siła życia, źle używana, wraca do Boga, który ją dał (7). Śmierć jest oczywistym dowodem marności życia w warunkach klątwy. Dotychczas przytoczone fakty potwierdzają, rozwijają i wyciągają lekcje z doświadczeń ze złem w stanie klątwy (8). Z uwagi na powyższe kwestie Starożytni Godni, jako ludzie prawdy, z dużą troską uczyli ówczesnych o Słowie Bożym, jakie wtedy było na czasie, przy użyciu wielu ilustracji i w logiczny sposób (9), precyzyjnie używając przekonującego języka w piśmie i mowie, zgodnie ze sprawiedliwością i prawdą (10). Ich słowa były pobudzające, a logiczne mowy wywarły trwałe wrażenie na słuchaczach, ponieważ pochodziły od Boga – jedynego Pasterza Swego ludu, owiec Jego pastwiska (11).