Epifaniczny tom 11 – rozdział 5 – str. 313
Podróż do Góry Synaj
przychodzącymi w sądzie od Pana jako duchowa choroba (żadną chorobą, którą dotknąłem Egipt, nie dotknę ciebie), ponieważ Bóg jest chętny leczyć duchowe choroby Swego ludu (ja Pan, który cię leczę). Przed chwilą odnieśliśmy wersety 23-25 do uzdrowienia błędów i gorzkich doświadczeń Paruzji. Mają one również zastosowanie do uzdrowienia rzymskokatolickich błędów i smutnych doświadczeń okresu reformacji, kiedy doktryna okupu została użyta przez naszego Pana do leczenia błędów związanych z usprawiedliwieniem przez uczynki, pokutami, pielgrzymkami, ascetyzmem, klerykalizmem, życiem klasztornym, mszą, transsubstancjacją, samopojednaniem, sakramentami, czyśćcem itp. oraz związanymi z nimi gorzkimi doświadczeniami, uleczonymi przez okup.
(3) Następnym doświadczeniem Kościoła pokazanym w czasie podróży Izraela do góry Synaj i Przymierza Zakonu jest doświadczenie z jego wodzami (Elim [drzewa, symboliczne wielkie jednostki – Iz. 61:3, tak jak trawa przedstawia tych, którzy są przez nie prowadzeni] – w. 27). Są oni wielkimi nie w ocenie człowieka, lecz Boga i Kościoła. Główni z tych wodzów to dwunastu Apostołów (dwanaście źródeł) jako skarbnice prawdy (Mat. 18:18), z których lud Pana z Wieku Ewangelii czerpie odświeżającą prawdę (wodę), oraz siedemdziesięciu generalnych starszych Żydowskiego Żniwa, okresu Interim oraz Żniwa Ewangelii, którzy zapewniają ludowi Bożemu schronienie w stanie izolacji od świata (siedemdziesiąt palm). Te symboliczne źródła orzeźwiały lud Pana w czasie jego podróży po pustyni (Ps. 23:2). Symboliczne palmy osłaniały go natomiast przed ostrymi promieniami słońca pokus, padającymi w ich stanie izolacji od świata (Mat. 13:6,21). Uciekając się do nich, lud Pana znajdował w nich orzeźwienie i ochronę w czasie tułaczki po pustyni (położyli się tam obozem nad wodami). Doświadczał tego przez cały Wiek, lecz doświadczenia te były najbardziej obfite szczególnie w czasie Żniw.