Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 155
Wyzwolenie pierworodnych
człowieczeństwo tych nowych stworzeń, które utracą życie – człowieczeństwo tych straconych.
(12) Groźba Mojżesza odnośnie wielkiego krzyku, jaki Egipcjanie mieli wydać po stwierdzeniu, że ich pierworodni nie żyją (w. 6 ), jest typem groźby, jaką nasz Pan wypowiedział przez Kościół w czasie tuż przed 1914 rokiem do listopada 1916 roku odnośnie gorzkiego żalu, jakiego mieli doświadczyć antytypiczni Egipcjanie po stwierdzeniu, że ich główni wodzowie religijni – klerykalni i świeccy, pasterze i przewodnicy stada – poszli na wtórą śmierć. Ten smutek jest podkreślony przez ogólnoświatowe cierpienia wielkiego ucisku. Zauważmy, jak bardzo podobne jest wyrażenie „jaki przedtem nie był i jakiego potem nie będzie” (w. 6) do wyrażenia użytego w odniesieniu do wielkiego ucisku przez Daniela (12:1) i naszego Pana (Mat. 24:21). Podobieństwo to służy skojarzeniu, choć nie utożsamia ono obydwu tych rzeczy, a także sugeruje, że antytypiczna dziesiąta plaga jest wylewana przez ucisk. Nieco pokrewnym wersetem – między innymi oznaczającym wtórą śmierć członków człowieka grzechu oraz urzędników będących nowymi stworzeniami w obrazie bestii, jak również powstały w wyniku tego smutek ich zwolenników po dowiedzeniu się o ich losie – jest Obj. 14:9-11. Rozważania te wskazują, że antytypiczna dziesiąta plaga jest wylewana w czasie i przez zarysy wiatru, trzęsienia ziemi i ognia ucisku, jak również w czasie i przez towarzyszące im głód i zarazy, bardziej niż przez i w czasie przerw między tymi wielkimi bólami porodowymi. Psy z wersetu 7 ilustrują warczących, szczekających, kłapiących zębami i kąsających sekciarzy. Ich języki to sekciarskie teorie. Gdy literalny pies dowiaduje się o śmierci swojego pana, traci swą brutalność i głęboko go opłakuje, o czym niewątpliwie wszyscy wiemy z obserwacji lub informacji. Psy Egiptu, opłakujące śmierć swych panów lub pierworodnych swych panów, nie warczały, nie szczekały, nie kłapały zębami, a także nie kąsały izraelskich ludzi ani zwierząt (w. 7) w tę pamiętną noc. Zgodnie z zapowiedzią Mojżesza były one zbyt smutne.