Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 157
Wyzwolenie pierworodnych
że tym samym będą oni służyć realizacji żądania naszego Pana, i to w sposób bardzo nikczemny, z powodu niegodziwego postępowania (moralnego poniżania), czym wypędzą lud Boży z antytypicznego Egiptu. Słowa Mojżesza, że po tym on wyjdzie (w. 8), są typem słów naszego Pana, podanych przez Jego lud, że przez nieszczęścia wielkiego ucisku na wieki uwolni On Swój lud z królestwa szatana. Odejście Mojżesza sprzed oblicza faraona w wielkim gniewie obrazuje zaprzestanie przez naszego Pana, z wielkim niezadowoleniem, nowej publicznej pracy przez ostateczne ogłoszenie wielkiego ucisku tuż przed rokiem 1914 do listopada 1916, zanim wojna dotarła tu, gdzie głównie podawana była ta zapowiedź.
(14) Gdy Jezus i Kościół w Europie i Ameryce zaczęli ogłaszać nadejście wielkiego ucisku, z towarzyszącym mu zniszczeniem antytypicznych pierworodnych, co jest antytypem podobnego ogłoszenia przez Mojżesza i Aarona, Jehowa powiedział naszemu Panu (w. 9), że szatan nie posłucha tych poselstw, tak jak w typie powiedział Mojżeszowi, że faraon nie usłucha jego słów. W typie doprowadziło to do powiększenia („rozmnożył” – w. 9) plag przez dodanie do nich dziesiątej, i podobnie było w antytypie. Jak Mojżesz i Aaron czynili wszystkie cuda (dziewięć plag i wiele cudów) w Egipcie (w. 10), tak nasz Pan i Kościół czynili ich antytypy. Jak można zauważyć, Mojżesz i Aaron nie byli sprawcami dziesiątej plagi i nie sugeruje tego werset 10, ponieważ mówi on tylko o pierwszych dziewięciu plagach. Podobnie to nie nasz Pan i Kościół zadają wtórą śmierć, lecz czyni to wobec anytypicznych pierworodnych Egiptu wielki ucisk, choć to oni byli sprawcami pierwszych dziewięciu antytypicznych plag, czego dokonali przez służbę nauczania, przy pomocy której zapowiedzieli też dziesiątą antytypiczną plagę. Jak Mojżesz i Aaron wykonywali typiczne plagi „przed faraonem” (w. 10), w opozycji do niego, tak w antytypie czynił nasz Pan i Kościół, w publicznej pracy przeciwko szatanowi. Oświadczenie przy końcu wersetu 10, dotyczące zatwardzenia przez Boga