Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 176
Wyzwolenie pierworodnych
lecz nie są wymienieni po imieniu w Starym Testamencie (2 Tym. 3:8).
(32) Werset 15 przewiduje bardzo surową karę dla Izraelity, który jadłby cokolwiek kwaszonego między pierwszym a siódmym dniem – śmierć: „wytracona będzie dusza ona z Izraela”. Na pierwszy rzut oka kara ta może wydać się zbyt surowa. Jej zasadność stanie się oczywista, jeśli spojrzymy na Izrael jako na już będący pod wyrokiem śmierci oraz na Boski cel w antytypie. Z pewnością prawdą jest, że jeśli ktoś stale żyje według ciała, w końcu osłabia nowe stworzenie, które umiera jako takie. Może żyć tylko wtedy, gdy przez Ducha umartwia uczynki ciała – kwas (Rzym. 8:13,14). Pan wymierzał karę śmierci tym, którzy spożywali kwas w czasie tych siedmiu dni, a którzy już byli pod wyrokiem śmierci, by ostrzec nas przed spożywaniem antytypicznego kwasu. Jedzenie kwasu w czasie uczty paschalnej nie przedstawia oczywiście grzechów, błędów, samolubstwa i światowości popełnianych w słabości, które nieuchronnie są udziałem nas wszystkich. Przedstawia ono pełne i świadome uczestniczenie w nich (Żyd. 6:4-8; 10:26-29; 1Jana 5:19). Tacy muszą umrzeć jako nowe stworzenia, jako godni lub jako usprawiedliwieni. Bóg przewidział wymierzenie śmierci tym Izraelitom, którzy w czasie uczty paschalnej spożywali kwas właśnie po to, by ostrzec nowe stworzenia przed grzechem na śmierć oraz by pokazać jej wymierzenie w pełni świadomym grzesznikom wśród nowych stworzeń. Te rozważania pokazują, że ta surowa kara nie wydaje się zbyt surowa, lecz rozsądna, szczególnie jeśli będziemy pamiętali, że taki Izraelita dzięki okupowi otrzyma w Tysiącleciu szansę uzyskania życia. Zatem jego śmierć za spożywanie kwasu w czasie tych siedmiu dni nie była śmiercią ostateczną. Kara wymierzana za takie przestępstwo, bez względu na to, kiedy w czasie tych siedmiu dni zostało ono popełnione, przedstawia fakt, że bez względu na to, kiedy w trakcie chrześcijańskiego życia zostanie popełniony grzech na śmierć