Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 203
Wyzwolenie pierworodnych
przedstawia opuszczenie przez nas w Paruzji kościoła nominalnego (miasta) lub świata (pola) i przyjście do prawdy Paruzji. Zgromadzenie się w Rameses jest zatem typem naszego wyzwolenia w Paruzji z pewnych zarysów królestwa szatana, szczególnie z jego zarysów religijnych, oraz naszego przyjścia do prawdy dokonującej żęcia. Tak jak Rameses było w typie tylko miejscem spotkania dla cielesnego Izraela, tak przyjście do prawdy Paruzji było zatem jedynie miejscem spotkania w wyzwalaniu nas z królestwa szatana, uwalniając nas szczególnie z ucisku błędu tego królestwa, z pominięciem innych form jego uciskania.
(59) Suchot (namioty) przedstawia stan Towarzystwa (Sędz. 8:5-7,13-16), w którego kierunku wszyscy maszerowaliśmy od Paschy 1916, po zebraniu w Pokłosiu ostatniego członka, dochodząc do tego stanu 16 października 1916, gdy nasz Pastor po raz ostatni opuścił Betel. Oczywiście, to przednia straż dotarła do tego miejsca w tym dniu, tak jak tylna straż dotarła do antytypicznego Rameses 18 kwietnia 1916 roku. Inni w różnym czasie później dochodzili do Suchot. Podróż do Rameses przedstawia nasz rozwój w wiedzy, łasce i służbie, gdy zbliżaliśmy się i wchodziliśmy do grona ludu prawdy Żniwa. Podróż w kierunku Suchot reprezentuje nasz wzrost w wiedzy, łasce i służbie w czasie zbliżania się do warunków Towarzystwa, natomiast pobyt w tych dwóch miejscach jest typem doświadczeń, przez jakie przechodziliśmy w tych dwóch stanach, np. nasz pobyt w antytypicznym Rameses cechował się doświadczeniami związanymi z pięcioma przesiewaniami, a pobyt w Suchot był antytypem doświadczeń związanych ze śmiercią br. Russella oraz późniejszymi kłopotami, prowadzącymi do opuszczenia Towarzystwa. Na podstawie tego oczywiste jest, że tak długo, jak długo ci, którzy nie należą do antytypicznego Suchot, tj. Meraryci Machelego, wciąż tam pozostają, nie wszyscy stamtąd wyruszą. Być może wszyscy podejmą tę podróż przed walką armagedonu, z wyjątkiem stronniczych zwolenników Towarzystwa, którzy pozostaną tam aż do śmierci antytypicznego Elizeusza, kiedy to spodziewamy się pełnego ustalenia 60 grup lewickich. Pierwszy, który opuścił to miejsce, uczynił to 27 czerwca 1917 roku.